چو خواهی قشونم نظاره کنی        سحرگه نظر بر ستاره کنی
اگر آل عثمان حیاتم دهد              زچنگ فرنگی نجاتم دهد
چنانت بکوبم به گرز گران              که یکسر روی تا به مازندران

نادرشاه هم در پاسخ نوشت:

چو مهرسعادت نمایان شود            ستاره ز پیشش گریزان شود
عقاب شکاری نترسد ز بوم             دو مرد خراسان دو صد مرد روم
اگر دست یزدان دهد رونقم            به اسکندریه زنم بیرقم