آن گنج نهان در دل خانه پدرم
هم تاج سرم بود همی بال وپرم بود
هر جا که زمن نام و نشانی طلبیدند
آوازه نامش سند معتبرم بود

 

 

قلبم شده رنجور زهجر تو مادر
فکرم شده اینگونه پریشان تو مادر
هر لحظه کنم آرزوی روی تو افسوس
دستم شده کوته زدامان تو مادر

 

 

مادرم فردا که زهرا پا به محشر می نهد
در صف خدمتگزارانش ترا جا می دهد
باز ان جا هم مرام مادری را پیشه گیر
جان مولا پیش زهرا دست ما را هم بگیر

 

 

در چمن هر ورقی دفتر حال دگر است
حیف باشد که زکار همه غافل باشی
نقد عمرت ببرد غصه دنیا بگزاف
گر شب وروز دراین قصه مشکل باشی
گرچه راهی است پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

 

 

مادرم ای رفته در خوابی دراز
یاس هایت توی ایوان گشته باز
گرچه گلهایت همه تنها شدند
با شقایق های آن دنیا بساز

 

 

 مادر گمان مبر زخیال تو غافلم
گر مانده ام خموش خدا داند و دلم

 

 

  در گلستان ادب اموزگارم مادر است      

بعد رب العالمین پروردگارم مادر است
من که شاگرد دبیرستان عشق مادرم

اولین معشوق من در روزگار مادر است

 

 

گل های بهشت سایبانت مادر

یک دسته ستاره ارمغانت مادر
دیگر چه کسی چشم به راهم باشد

قربان نگاه مهربانت مادر

 

 

  قلبم شده رنجور ز هجران تو مادر

فکرم شده این گونه پریشان تو مادر

هرروز کنم ارزوی روی تو افسوس

دستم شده کوتاه ز دامان تو مادر

 

 

این گوهر گم گشته به دنیا پدرم بود 

محبوب همه  یار همه تاج سرم بود
هرجا که زمن نام ونشانی طلبیدند

اوازه همه نامش سند معتبرم بود

 

 

آن کس که مرا روح وروان بود پدر بود

ان کس که مرا فخر زمان بود پدرم بود
افسوس که رفت از سرم آن سایه رحمت

آن کس که برایم نگران بود پدرم بود

 

 

پدر جان یاد آن شب ها که ما را شمع جان بودی 

میان نا امیدی ها چراغ جاودان بودی
برایت زندگی کردن اگرچه رنج وسختی بود

بنازم همتت بابا صبور و مهربان بودی

 

 

باورم نیست پدر رفتی وخاموش شدی

ترک ما کردی وبا خاک هم آغوش شدی
خانه را نوری اگر بود ز رخسار تو بود

ای چراغ دل ما از چه تو خاموش شدی

 

 

عزیزخفته در خاکم گل باغ دلم بودی

درخشان گوهر پاکم چراغ محفلم بودی
کجا یابم دگر چون تو اگر گرد جهان گردم

تو را ای نازنین دختر که یار وهمدمم بودی

 

 

دلا دیدی که آن فرزانه فرزند

چه دید اندر خم این طاق رنگین
به جای لوح سیمین در کنارش

فلک بر سر نهادش لوح سنگین

 

 

افتابی در جهان تابید رفت

عمر کوتاهش جهان دید ورفت
 هیچ کس از دست او رنجش نداشت

از چه رو از دست ما رنجید و رفت

 

 

فلک آخر ربودی گوهر یکدانه ما را

بگو بر ما چرا بردی تو ان دردانه ما را
ندانم از چه رو کردی شعار خویش گل چیدن

گل ما را چیدی و برهم زدی گلخانه ما را