می روم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش

از عذاب دیدنم آزاد باش

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

خواستم خودمو گول بزنم ؛ همه ی خاطراتم رو انداختم یه گوشه ای و گفتم : فراموش ؛ یه چیزی ته قلبم خندید و گفت : یادمه

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

باور کن که نیازی نیست

به یاد کسی که نیست ……

اولش ترسناک ، بعد دردناک ، و بعد آزاد و رها و شاد ………..

فراموش می کنم!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

دلم می خواست بهانه‌ای باشی برای فراموش کردن همه چیز…

اما حالا دلم می‌خواهد بهانه‌ای باشد برای فراموش کردن” تو” !…

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

چو کس با زبان دلم آشنا نیست

چه بهتر که از شکوه خاموش باشم

چو یاری مرا نیست همدرد ، بهتر

که از یاد یاران فراموش باشم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

عشق درد سری است که باید برای فراموش کردن ان عشق تازه ای را پیدا کرد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

شکسپیر میگه کسی رو که دوست داری هر چندوقت یکبار بهش یادآوری کن تا فراموش نکنه قلبی براش می تپه

.

.

و این یک یادآوریست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

معمولا آدما از اینکه بعد از مرگ فراموش بشن وحشت دارن

ولی چه سخته زنده باشی و فراموش بشی . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

زندگی ۳ چیزه :

۱٫ گریه ای که خشک میشه

۲٫ خنده ای که محو میشه

۳٫ یادی که از تو میمونه و فراموش نمیشه

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

اگر دنیا فراموشگر خاطره هاست ، تو فراموش مکن ، آنچه میان من و توست

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

نمی گویم فراموشم مکن گاهی بیاد آور

اسیری را که می دانی نخواهی رفت از یادش

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

گفته بودم بعدازاین باید فراموشش کنم

دیدم اش ازیاد بردم گفته های خویش را

تا به من نزدیک شد گفتم سلام ای آشنا

گفتم اما نشنیدم جز صدای خویش را

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ای نشسته درخیال من، فراموشم مکن

با فراموشی و تنهایی، هم آغوشم مکن

زندگانی می کنم چون شعله با خود سوختن

زنده ام با سوز و ساز خویش، خاموشم مکن

هر چه می خواهی بکن اما فراموشم مکن

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

سوگند به تو ای دوست در این معبد خاموش / هرگز نکنم مهر و وفای تو فراموش . . .

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

چو کس با زبان دلم آشنا نیست

چه بهتر که از شکوه خاموش باشم

چو یاری مرا نیست همدرد ، بهتر

که از یاد یاران فراموش باشم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

مارا به دعا کاش نسازند فراموش / رندان سحرخیز که صاحب نفسانند

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

از بس که غصه تو قصه در گوشم کرد

غمهای زمانه را فراموشم کرد

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

می نویسم نامه ای با برگ زیتون

فراموشم نکن ای دوست شیطون