نمایش فیلم «مامان» ساخته زاویه دولان در بخش مسابقه رسمی جشنواره کن با استقبال منتقدان همراه بود، در حالی که «تالار جیمی» فیلم جدید کن لوچ با انتقاد روبرو شد.

به گزارش مووی مگ به نقل از خبرآنلاین، زاویه دولان کارگردان جوان فرانسوی با شاهکاری به نام «مامان» (Mommy) که یک کمدی سیاه درباره ارتباط نوجوانی پردردسر با مادرش است به کن برگشت و کن لوچ فیلمساز کهنه‌کار بریتانیایی هم «تالار جیمی» (Jimmy's Hall) درباره یک کمونیست ایرلندی را به نمایش گذاشت.

فیلم جدید دولان 25 ساله چهارشنبه شب برای منتقدان به نمایش درآمد، اما نشست مطبوعاتی و مراسم اولین نمایش رسمی آن در جشنواره کن پنجشنبه برگزار شد. 

«مامان» با استقبال پرشور منتقدان مواجه شد، در حالی که «تالار جیمی» پنجشنبه خیلی‌ها را ناامید کرد. در فاصله دو روز به شنبه و اعلام برندگان بخش مسابقه اصلی، یک منتقد، فیلم جدید لوچ را «سست و بی‌حال» توصیف کرد.        

«مامان» در کنار «نقشه ستارگان» ساخته دیوید کراننبرگ و «اسیر» به کارگردانی آتوم اگویان، یکی از سه فیلم کانادایی است که بخت دریافت جایزه نخل طلای شصت و هفتمین جشنواره فیلم کن را دارند.

این پنجمین فیلم کارگردان اهل کبک است که در 2009 با اولین فیلم خود «من مادرم را کشتم» برنده سه جایزه هفته منتقدان کن شد و با دو فیلم «ضربان قلب» و «Laurence Anyways» هم در بخش نوعی نگاه کن حضور داشت.

 

همان‌طور که از عنوان فیلم «مامان» معلوم است، دولان بار دیگر برای بهبود رابطه خود با مادرش از فیلمسازی به عنوان نوعی روش درمانی استفاده کرده است.

دولان در نشست مطبوعاتی فیلم جدید خود گفت: «نمی‌دانم چرا از این حوزه بارور این همه الهام می‌گیرم و اینکه چرا اغلب از نقش مادران در جامعه و در کل از نقش زنان در جامعه صحبت می‌کنم.»

او گفت: «در خانواده‌ای تنها بزرگ شدم و می‌دیدم مادرم چطور مبارزه می‌کند. این باعث شد بخواهم از طریق سینما به نوعی انتقام بگیرم. شما این حق را دارید که در یک فیلم هر کار که می‌خواهید انجام بدهید.»

آن دوروال بازیگر مسحورکننده در «مامان» نقش مادری بیوه به نام دایان را بازی می‌کند که می‌کوشد پسرش استیو (با بازی آنتوان-اولیویه پیلون) را بزرگ کند. استیو نوجوانی بددهن و به لحاظ ذهنی نامتعادل است که تازه از حبس بیرون آمده و مستعد خشونت است.

استیو تازه از بازداشتگاه نوجوانان بیرون آمده است. او از فروشگاه برای مادرش یک گردن‌بند می‌خرد که روی آن نوشته شده «مامان» و با افتخار به او هدیه می‌دهد، اما وقتی دایان او را متهم می‌کند که گردن‌بند را دزدیده، استیو از کوره درمی‌رود و اتاق را به هم می‌ریزد.  

«مامان» به لحاظ سینمایی فیلمی خلاق، پرسروصدا و پرانرژی است. پیتر دبروژ منتقد ارشد ورایتی فیلم را «بامزه، تاسف‌بار و فراتر از همه، بدیع» توصیف کرد.     

قدرت کلیسا

فیلم جدید لوچ پیامدهای جنگ داخلی ایرلند در فاصله سال‌های 1922 تا 1923 را مورد توجه قرار می‌دهد و درباره مردی است که یک دهه بعد به خانه بازمی‌گردد، جایی که اختلافات ناشی از جنگ همچنان نمود دارد.

جیمی گرالتن (بری وارد) یک شخصیت تاریخی است که زیاد معروف نیست. او یک کمونیست بود، آن هم زمانی که تنها 100 کمونیست در کل کشور بودند. او تجربیات خود را از زندگی در آمریکا در دوران رکورد اقتصادی به زادگاهش می‌آورد.

گرالتن که زمانی محبوب بود ابتدا می‌کوشد از حوادث دور باشد و با مادرش بیوه‌اش به آرامی زندگی کند، اما همسایه‌ها که سال‌ها پیش به گرالتن کمک کردند یک تالار رقص به راه بیندازد، او را تشویق می‌کنند تالار را بازگشایی کند. گرالتن چیزهایی را که درباره رقص و موسیقی در آمریکا یاد گرفته به آن‌ها یاد می‌دهد.

این کار و دیگر کارها، گرالتن و هوادارانش را در برابر کلیسای کاتولیک و مالکان محلی قرار می‌دهد. این اتفاقات در نهایت باعث می‌شود گرالتن تنها شهروند جمهوری ایرلند شود که به خاطر داشتن پاسپورت آمریکایی و بدون محاکمه از کشور اخراج شود.

 

پل لاورتی فیلمنامه‌نویس «تالار جیمی» گفت تصویر او از پدر شریدان (جیم نورتن) که به اعتقاد او موسیقی «جز» ابزار شیطان بود و گرالتن را به خاطر آن تقبیح کرد، تا حدی با آنچه تحقیقات او از رهبران کلیسا در آن دوران نشان می‌دهد، متفاوت است.

او گفت: «آن‌ها آن‌قدر بی‌ادب و بدطینت بودند که نوشتن درباره‌شان چیز جالبی از کار در نمی‌آمد.»

لوچ که برای دیدگاه‌های چپ‌گرایانه خود شهرت دارد گفت: «اگر گرالتن زنده بود، هنوز باید برای آنچه آن زمان برایش می‌جنگید، مبارزه می‌کرد.» 

کارگردان 77 ساله که پیش از این گفته بود «تالار جیمی»، آخرین فیلم بلند داستانی‌اش است، حرف خود را پس گرفت و گفت در لحظه‌ای از تولید فیلم، زمانی که فشار زیادی را تحمل می‌کرد، آن حرف را زده است.

لوچ گفت: «سخت می‌شود این کار را رها کرد.»

«تالار جیمی» تولید مشترک بریتانیا، ایرلند و فرانسه است. لوچ با این فیلم برای دوازدمین بار در بخش مسابقه کن حضور دارد و برای چهاردهمین بار با لاورتی همکار فیلمنامه‌نویس خود کار کرده است.

لوچ در 1990 برای «دستور کار پنهان» و در 1993 برای «بارش سنگ‌ها» جایزه هیئت داوران کن را برد و در 2006 برای «باد بر مرغزار می‌وزد» جایزه نخل طلا را دریافت کرد. او سال 2012 هم با «سهم فرشتگان» جایزه هیئت داوران این جشنواره را گرفت.

منبع : مووی مگ