בلҐ میخواهב …

 

 

 چنב وقــتے ڪرڪره בلمو بڪشҐ پاییـــטּ …

 

 

 یـہ پارچــــہ ωـیـاـہ بزنҐ בرش و بنـویسم:

 

 

 ڪسے نمـــــــرבـہ

 

 

 ؋قط בلـــــــــҐ گرفتــــــه…! 

 

 ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 

 

 

 همــــیشــہ בقــیقآ وقـــــتے پـُر از פـــرفے

 

 وقتـــے بغــــض میڪـــُنے

 

 وقتـــے בآغونــــے

 

 وقــــتے בلــِت شڪــــستــہ

 

 בقیقــــا همیـــטּ وقـــــتآ

 

 انقــــבر פـ ـرف בآرے ڪــــہ ؋قــط میتونــے بگـ ـے :

 

 

 “بیخـــیآل“…

 

 ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 

 

 בلتنگ ڪـہ باشے ،

 

 آבҐ   בیگرے می‌شوے

 

 פֿـشن‌تر.. عصبی‌تر.. ڪلافه‌ تر و تلخ‌ تر

 

 و جالبتر اینڪـہ ، با اطرافیاטּ هҐ ڪارے نבارے

 

 همـہ اش را نگـہ میבارے و בقیقا ωـر ڪسے פֿـالے میڪنے ،

 

 ڪـہ בلـتنگ اش هستی...

 

 ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 

 ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺳﺖ ؛

 

 

 ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﯿﺲ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ …

 

 

 ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 

 

 بهار و ایـــــــــטּ همـہ בلتنــــــــــ♥ـــــــگی؟؟؟

 

 

 

 شایב ؋رشتـہ اے ؋صل ها را اشتباـہ ورق زבه..! 

 ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 

 

 

 پـــــــــاے معرفتــــــ ڪـہ میاב وسط...

 

 

 בســـت פֿـیلـــے ها ڪوتاـہ میشـہ ...

 

 ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 

 .

 آراҐ بگیر دلـҐ …

 دلتنگ نشو برایش …

 مگر نشنیـבے جملـہ ے آخرش را !

 “چیزے بینماטּ نبوבه”

ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 یـہ جایے هست...

بعـב از ڪلے בویבטּ وایمیستے

 ωـرتو آروҐ مــــینבازے پاییטּ و میگی...

 بیخــــــــــــــــــــــــــــیال، בیگـہ زورҐ نمیرسه...

ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 

 آבҐ بــــــــــــرفے هــــــــــــҐ ڪـہ باشـــی...

 

  

 

 בلت مے פֿـواهב یڪ نفر باشב تا گرمت ڪنב...

 

  

 

 مهـҐ نیست آب شבن...                          

 

  

 

                 نیســــــــــــت شـבن...

 

  

  مـهـҐ آرامــــش است פتے براے چنב لحظه... 

ღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღღ

 زنگے مثل ωـیگار میمونـہ

 روشטּ ڪـہ شב بڪشے یا نڪشے تموҐ میشـہ

 

ایـــن روزهـــا هــــوا خیلـــی غبـــار آلــــود اســـت؛
گـــرگ را از ســـگ نمــی تـــوان تشخیـــص داد !
هنگـــامـــی گـــرگ را می شنـــاسیـــم؛
کـــه دریـــده شـــده ایــــم

______________________________

مــزرعـه را..
ملـــخ هــا جــویــدنــد !
و مــا ..
بــــرایِ  کـلاغهــا “متـــرسک” سـاختــــیم !
و ایـن بــود ،
شــروعِ  جـــــهالــت …!

_____________________________________

آرزوی کسی نباش
آرزوی آدم ها قیمت دارند
جایگزین دارند

تاریخ مصرف دارند!

چـه غــم انگــــیـز اسـت ..
ســرنــوشـتِ مــاهــیِ کــوچــک ..
وقتــی ،
بــه هــوایِ جُــفتِ خــود ..
بــه اقــــیـانــوس مــی زنــــد ..
و نهــــــنگ هــــا ..
عــاشقَـش مــی شـــونـــــد !

___________________________________

آهای روزگار !
برایم مشخـــص کن
اینبــار کــدام سازت را کوک کــرده ایی تا برایم بزنـــی
می خواهـــم رقصــم را با سازت
هماهنگ کنم … !

_________________________________________

بعضی ها ،
هیچ وقت آدم نمی شوند !
در چرخه ی تکامل …
چگونه ظاهرِ آدم یافتند ، نمیدانم !
خصلتشان زخم زدن است !
و
خراشیدنِ روح !
حالا تو بگو ،
چگونه در کنارِ چنین گرگهایی ..
اگر چنگ در نیاوری !
دوام می یــابــی !

الان که کلی حرف واسه گفتن داریم
دیگه زنگ انشا نداریم . . !

_________________________________

بزرگتــرین اشتبــاه یک مـَرد اینـه کـه
بـه مَـرد دیگـه ای فرصـت ایجــاد لبخـند
روی لبهـای زنِ موردِ علــاقه اش رو بـده

___________________________________

اعتماد های رفته
مرام های مرده
باور های زنده به گور شده
بر کدامین
مزار فاتحه بخوانم

نـــدیـــــــده ای ؟
همـان انـگشت ،
که “مـاه” را نشـان میــداد ..
“مــاشــه” را کـــشـــــیـــد !

____________________________

ایــنـجـــــــا …
دســت هــر کـــس را کــه مـیـگـیــــری بــرای {بـلـنــــد شـــدن}
آمـــاده مــی شــــود بــرای {ســـوار شــــدن}

____________________________________

همیشه چوب ســــــــوختنی نیست … خـــــوردنی هم هست
ما گاهی چوبِ ســـــــادگیمون رو میـــــــــخوریم . . .

______________________________________