در قرن پانزدهم محكمه هاي بعضي دولت هاي ايتاليايي ديگر مركزي براي گسترش فلسفه، هنر و معماري رنسانس تبديل شده بودند.
در مانتوآ محكمه گنزاگا Gonzaga وجود داشت كه آلبرتي در كليساي بزرگ داراي سالن دراز سانت آندن وسان سباستينو را طراحي كرد.
اربينو مركز مهمي با كاخ دوكي جديد بود كه در آنجا ساخته شده بود. فرارا تحت است Este در اواخر قرن پازدهم گسترش يافت به طوري كه چندين كاخ جديد مانند پلازو دي ديامانتي و پارازو و اسكي فاينو براي بورسودست ( Borso dEst) ساخته شده در ميلان تحت ويسكانتي سرتو سادي پاويا كامل شد و سپس تحت اسفورزا كاستلو اسفورز اسكو ساخته شد.
در وينس، سان زاكاريا اولين سردر رنسانيسي خود را با دستان انتونيو كامبلو و مورو گوداسي كه در دهه ي 1480 شروع شد به دست آورد. گيووانتي ماريا ناسكانتو، معمار مجسمه سازي ورني معماري رنساني را در  با لوگيا كورمارو در باغ آلبيس كورنارو انجام داد.
در جنوب ايتاليا استادان رنساسي توسط آلفا نزووي از آروگون بعد از پيروزيش بر پادشاه نابلز به نابلز خوانده شد. قابل توجه ترين مثال ها از معماري رنسانس در آن شهر كاپلا كاراك سيولو مي باشد كه بر امانته و پالازو اورسيني دي گراوينا نسبت داده مي شود كه توسط حبرئيل رانهلو بين سالهاي 1513 و 1549 ساخته شده است.


(رنسانس چیست,رنسانس در ایتالیا,رنسانس وارونه,رنسانس دوره,رنسانس در ایران,رنسانس نیوز,رنسانس هارلم,رنسانس ایتالیا,رنسانس ایران,رنسانس نقاشی)