گفتم طلاق! زندگی ام روی آب بود

زن، اولین زنم، زن من! ناخدای من!

بر روی تختمان بغل بچه خواب بود

2

گفتم طلاق! ...و تلفن زد به دکترش

فنجان قهوه را سر و ته کرد روی میز

تقویم را ورق زد و چیزی نوشت و بست

انگار هیچ چیز مهم نیست، هیچ چیز

گفتم تمام شد! بغلم کرد، گریه کرد

تب کرد، داغ شد، هذیان گفت، فحش داد

دنبال سایه ام همه جا راه آمد و

پیچید توی زندگی ام با صدای باد

3

گفتم طلاق! خسته تر از چشم هام بود

تنها سوال کرد که "امشب کنارمی؟"

گفتم ببخش اینهمه بد را که بوده ام

تو خانه ی پناه، تو راه فرارمی

تسبیح پاره را کف دستش گذاشتم

بوسید دانه دانه ی زرد عقیق را

عکسی گرفت از خودش و من کنار هم

خاموش کرد توی گلویش دو جیغ را

بوسیدمش برای خداحافظی شدن

بوسیدمش شبیه شب خونی زفاف

آتش گرفت، پر زد و از من عقب کشید

بی عین و شین نشست سر نقطه های قاف .

■

بی بغض و گریه، هر سه زنم توی محضرند

با سه شناسنامه ی خط خورده توی دست

میخواستم عوض کنم این راه رفته را

میخواستم تمام شود هر چه بود و هست

برای دکتر مهدی موسوی