زمیـטּ ڪربلا ڪـہ باشے

زمیـטּ ڪربلا ڪـہ باشے
کاروان به تو که میرسد از حرکت می ایستد، خیمه ها را بر تو سوار میکنند، آن طرف تر سپاهی به صف میکشد...

آفتاب که به میان برسد و صاف بتابد و سایه نسازد، شرم میکنی که ریگ های تو این همه داغند؛
آفتاب که از میان آسمان بگذرد، اسب ها از هر سو بر تو میتازند، مردی از اسب میافتد، کمری میشکند؛ باز، راست می ایستد؛ آهی به آسمان میرود...
آفتاب که از میان آسمان بگذرد، مشکی از میان لبهای کسی می افتد،
زمین کربلا که باشی و مشک آب روی زمین بیافتد ، انگار تمام بار عالم را روی دوش تو گذاشته باشند...خم می شوی...
آفتاب که از میان بگذرد، کودکان در انتظار آب وعمو، پای بر تو میکوبند،
میان همهمه ی کودکان ، سری از تن جدا میشود و روی دست های تو - زمین کربلا- می غلتد...
زمین کربلا که باشی، آسمان نگاهت همیشه سرخ است، مدام میان تو و آسمان خون می پاشند...
اسبی سرخ تر از آسمان - بی آنکه بداند دیگر برای چه زنده است!- مست به سمت زنان و کودکان می دود...
گوش های تو از ناله و شیون و خاک و خون پر میشود، اسب آن قدر میان اشک و میان خون و میان آه شیهه میکشد که جان می دهد...

زمین کربلا که باشی، در سمتی از تو، سپاهیان بی شمار و جهل بی نهایت شان، پایت را به همین خاک می بندد؛

آن طرف اما، سودای پریدن آنان که شیفته پروازند، تو را مدام به آسمان می خواند...
سمتی از تو، کشته های بی شمارشان را خاک میکنند و سوار اسب هاشان به این طرف میتازند، سم اسب هاشان را بر تو میکوبند، کاش دهان باز کنی و هرچه هستند را با خود ببری...
سواران، اسب ها را به سمت تنی می رانند که ساعتی ست سر ندارد،
چشم هایت را می بندی، از پشت پلک هایت می بینی آسمان هنوز سرخ است، آسمان هم چشم هایش را که ببندد، حالا تمام عالم سیاه میشود...

زمین کـربلا که باشی، کمی مانده به غروب روز دهم، خیمه ها هنوز بر تو سوار است.
گاهی نسیمی، تن خیمه ها را میلرزاند؛ باد ستون خیمه را تکان میدهد، آفتاب، هرمش را دریغ نمی کند، ابری و سایه ای نیست...
خیمه ها هنوز بر تو سوار است و تو دلت خوش است عمود خیمه ها را سخت بر دندان گرفته ای، کودکان - گیرم همه یتیم- هنوز در خیمه ها نشسته اند؛
زنان - هرچند بی تاب- هنوز اطراف خیمه ها راه میروند...
و خیمه ها لابد چیزهایی برای تاراج دارند. همین است که سواران به این سمت می آیند، حیف! زمین دست ندارد تا به پای اسب هاشان حلقه کند.
زمین کربلا که باشی، خیمه های تاراج شده روی دوش تو می افتند، کودکان -بی جامه و گوشواره هاشان- فرار که میکنند، روی تو زمین می خورند؛ حیف که دست نداری بلندشان کنی...
زمین کربلا که باشی، از گوشواره و گردنبند و خلخال هایی که مدام بر تو می افتند، میدرخشی.
زنان و کودکان، پیش پیش، هرچه دارند را سوی سواران میاندازند، مبادا دست ناپاکشان به ایشان برسد...
هر چه در خیمه ها را میبرند، لباس ها و زینت ها را هم... خیمه های خالی را هم لابد باید سوزاند..

زمین کربلا که باشی، بدن های بی سر شهدا را به تو می سپرند و سرها و اسیرها را از تو دور می کنند...

باری از غم بر دوش تو می ماند و باقیِ محنت و رنجِ از جنگ مانده را کاروان با خود می برد.
حالا تو مانده ای و تن هایی که برهنه و زخم خورده بر تو رها شده اند ...
تو مانده ای و شرم حضور این تن ها و ...
...
کاش کسی، کسانی سراغ بدن های بر خاک افتاده را بگیرند ...

زمین کربلا که باشی

تن حسین(ع) را به خاک می‌سپرند. به وصیت پدر، پیکر بی‌جان علی_اکبر(ع) را پایینِ پای حسین(ع) خاک می‌کنند اما
هنوز کار تمام نشده است...
باید کمی دورتر هم رفت...
کنارعلقمه، هنوز نعشی بر زمین افتاده که دست در بدن ندارد. دست اگر داشت که اینجا از اسب زمین نمی‌افتاد...
عباس (ع) را هم به خاک می‌سپرند.
زمین کربلا که باشی، حالا ابوالفضل (ع) را هم به دست تو داده‌اند...
بنی‌اسد از امام_سجاد (ع) اجازه می‌گیرند و می‌روند. حالا تو می‌مانی و تمام تن‌هایی که در توست و آفتابی که همیشه هست
و آسمان بالای سر اولین زائر قبرهای کربلا: سجاد (ع) ...

زمین کربلا که باشی
کاروان زنان بدون مردهاشان نیستند.
مردها ، سربلند پیشاپیش کاروان بالای نیزه ها می روند...
سر حسین (ع) - طلایه دار کاروان سر ها و زن ها و بچه ها- چون ماه می درخشد و باد محاسنش را به این سو و آن سو می برد...
زینب (س) سر برادرش را بالای نیزه می بیند.تاب نمی آورد... با ماه بالای نیزه ها حرف می زند:
"ای هلال یک شبه ی من که مردم با انگشت نشانت می دهند،
هنوز کمال تو تمام نشده بود که پیش از نگاه من غروب کردی،
ماه من ! تمام مصیبت های تو را می دانستم اما فکرش را هم نمی کردم یک روز سر تو بالای نیزه باشد و ... با خودم می گفتم شاید کار ما به این جا نرسد اما... رسیده است..."