سپاس بده چون اگه نده فک میکنم خوشش نیومده

اینم از پست اول امیدوارم خوشتون بیاد

دیشب مامان باهام اتمام حجت کرد:« دیگه باید وسایلتو جمع کنی. جایی نداری که بری پس می ریم خونه ناصر.»ناصر, همسر مادرم.مامان بعد از مرگ پدر سه سال صبر کرد. هر روز می رفت سر کار برایم هم مادر بود هم پدر. تمام زندگی ام بود, تمام زندگی اش همه چیزش بودم. هر دو راحت و خوشحال بودیم.اما این خوشحالی دوام نیافت.در یک روز شوم موقع ناهار با آرامش خاصی گفت:«لیدا می خواهم یه خبری بهت بدم.»منتظر ماندم. «رئیس این شرکت جدیدمون یه آقای محترمیه! آقای صالحی. سه هفته پیش ازم خواستگاری کرد.» قاشق از دستم افتاد. به او خیره شدم.«خب؟»
«جوابی ندادم. گفتم باید نظر دخترم رو هم بدونم. حالا بهش چی بگم؟لیدا؟»
شوکه شده بودم.با این که 5 ماه از این اتفاق گذشته است اما هنوز همه چیز را کاملا به یاد دارم. شدت شوک خیلی زیاد بود و باعث شد که بی روح و ماشین وار بگویم:«شما که می پید آقای محترمیه.همین بسه دیگه! اگه می خواستید نظر منو معیار قرار بدید زود تر ازم می پرسیدی.»
«اما لیدا من می خوام تو راضی باشی.»
«راضی ام باور کن!»
با لبخندی گفت:«خودت می بینی چه آدم خوبیه!»
با لبخندی عصبی جواب دادم:«آره...آره...» بلند شدم تا به اتاقم بروم و حداقل کمی با خودم باشم. اما او گفت:« فقط...»
به سمتش برگشتم، ادامه داد:«لیدا قول بده سخت نگیری!»
***
تو مدت این 5 ماه جهنمی داشتیم خودمان را برای نقل مکان آماده می کردیم.آنقدر درگیر بودم و استرس داشتم که حتی معلم ها هم در مدرسه متوجه مشکلی در ذهنم شدند که من را مشغول کرده و باعث شده بود درسم افت کند.
دقایق آخر توی کلاس زبان کنار ملیکا بهترین دوستم نشسته بودم.او همراه ساحل،فاطی و نیلو می گفتند و می خندیدند؛ اما من سرم را میان دست هایم گرفته بودم و به بخت بدم لعنت می فرستادم.چرا باید در 13 سالگی پدرم از دنیا می رفت؟ بیماری اش که حاد نبود. هر وقت به خاطره ی دردناک شنیدن خبر فوت او در بیمارستان فکر می کنم نفس در گلویم حبس می شود.قلبم یخ می زند، انگار دیگر میلی به تپش ندارد. اشک هایم داوطلبانه شروع به شستن غمم می کنند. امروز آخرین روزی است که کنار دوستانم در این مؤسسه زبان یاد می گیرم. امروز آخرین روز است.
***
با ملیکا به سمت خانه مان پیش می رفتیم. او تنها کسی بود که از موضوع ازدواج مجدد مامانم خبر داشت و با اصرار من قرار بود کمی پیش من بماند.هیچ کس توی خانه نبود. مامان برای خداحافظی رفته بود پیش مادر ملیکا. در حالی که توی اتاق نشسته بودیم و وسایلم را جمع می کردیم گفتم:«ملیکا! اگه این آقای صالحی بداخلاق باشه و دست بزن داشته باشه چی؟»
اَه ...دیوونه! آخه کدوم مردی دلش میاد رو کوچولوی نازی مثِ تو دست بلند کنه؟»
«جدی می گم!...»
«لیدا! اینقدر به چیزای بد فکر نکن. فکر کن دختردوسته و واست هر کاری می کنه؛ که البته...باید این جوری باشه.»
نصف وسایلم را مامان فرستاده بود. قرار بود من فقط چیز های ضروری را الان جمع کنم.به کمک هم و به زور زیپ ساک قرمزم را بستیم.ملیکا با خنده گفت:«عمراً بتونه اینو ببره پایین.» با خنده حرفش را تأیید کردم. ادامه داد:« لیـــــدا!!»
«جانم؟»
تند تند پرسید:« این آقای صالحی،ناصر!،بچه هم داره؟»
«اوهوم»
«دختر؟»
«نه بابا،یه پسر بزرگتر از من داره،فکر کنم!»
در فکر بود.پرسیدم:«چی شده؟»
«داشتم اوضاعتو بررسی می کردم.»
«خب... چطوره؟»
«مثل همیشه خراب!» دوباره خندیدیم.
ملیکا بعد از آمدن مامان رفت.
هنوز نیم ساعت از رفتن ملیکا نگذشته بود که صدای زنگ آیفون را شنیدم وبه دنبال آن صدای مامانو:«بیا بالا.»
خیلی سریع شلوار لی مو پوشیدم و پشت در نشستم، تا هم سدی برای باز کردن در باشم و هم صدای آنها رو بشنوم.
موهای لختم رو با گلسر بالای سرم بستم وگوشمو به در چسبوندم.
«سلام زهره!پس لیدا کو؟»
«تو اتاقشه.»
«آماده اس؟»
«نمی دونم از دیشب تا حالا باهام حرف نزده...باهام قهره.»
چند تا ضربه به در اتاقم خورد:« لیدا خانم؟ ناصرام میشه درو باز کنی؟»
استرس داشتم... درو باز کردم. اونو قبلاً ندیده بودم. صداش که خیلی گیرا و جذاب بود ولی قیافش...! موهای سیاهی داشت که تار های خاکستری تک و توک توش پیدا بود، ابروهاش پر پشت و ترسناک بود اما چشماش درشت، تیله ای و تیره... اصلاً بهش نمی یومد یه بچه بزرگتر از من داشته باشه، همون طور که به مامانم نمی اومد مامان من باشه!
سرمو پایین انداختم و یواش گفتم :«سلام...»
«سلام... چه عجب... بالاخره دیدمت، حالا چرا حاضر نشدی؟ نمی خوایی بیایی؟»
این چه وضع حرف زدنه؟ چه زود خودمونی شد! جواب ندادم.
لب هامو به هم فشار دادمو مانتو مو برداشتم. اصلا یه نگاه هم بهش ننداختم. با ناز رفتم توی سالن. اون هم پوزخندی زد و رفت تا وسایلمو برداره. چه با هوش!! فقط اگه یه کم ادب داشت تکمیل می شد. خوب همه که کامل نیستن!؟
صداشو از تو اتاق می شنیدم:« چشماش خیلی قشنگه. آبیش گیراس.»
سلیقه اش هم که خوبه... اگه خوب نبود که مامانمو نمی گرفت!
مامان:« یادگار پدرشه...»
خودمو سرگرم کردم، الان که وقت گریه کردن نیس.
ناصر:«خدابیامرزتشون.»
ناصر با آه و ناله برگشت:«چی توش ریختی دختر؟ چرا اینقدر سنگینه؟
خیلی سرد جواب دادم:«وسایلم. اگه نمی تونی ببریش خودم یه جوری میارم...» بالاخره باید بفهمه زن گرفتن زحمت داره...!
دوباره پوزخند زد:«پایین منتظرم.»
پس منو مسخره می کنی؟ به هم می رسیم! بلایی سرت بیارم که...
مامان نقشه امو از وسط برید:« لیدا دیدی چه آدم خوبیه؟ به خدا دوستت داره.»
آره فرشته اس!!!
با کنایه گفتم:«نکنه دختر می خواسته که با شما ازدواج کرده؟ آرزوی دختر داشتن نداره؟»
کنایه ام اصلا ناراحتش نکرد... تو این چند ماه واکسینه شده!
«لیدا معلومه دختر دوسته... حالا هم که یه دونه داره واسش هر کاری می کنه.»
«آهان! الان منظورت منم؟ مامان. من. دخترش. نیـــــستم.»
«لج بازی نکن لیدا!»
برو بابا... لج بازی...
«مامان بس کن. حال و حوصله ندارم.»
از خونه بیرون زدم. به یه لندکروز مشکی تکیه داده بود و به در نگاه می کرد. تا منو دید خودشو کنار کشید و درو واسم باز کرد. بدون حتی یه تشکر خشک و خالی رو صندلی عقب افتادم. خداییش از وقاحتم خجالت کشیدم ولی دم نزدم
تا مامان اومد راه افتادیم.
سرمو به شیشه تکیه داده بودم،ایستادن ماشینو حس نکردم.
مامان:«بیا بریم توی پاساژ یه کم حال و هوات عوض شه.»
بیرون رو دید زدم،خیلی رنگ وارنگ بود...
غمزده گفتم:« شما برید من نمیام.» فکر نمی کردم بروند اما رفتند!
***
با تک تک سلولهام غمو حس می کردم. چشمامو بستم و اجازه دادم مروارید اشکهام هدر بره...
اولش خیلی آروم گریه می کردم اما هق هق هام کم کم شونه هامو لرزوند. به عمق بدبختی هام پی بردم. به این که زندگیم از دنیا جدا می شه و تو اتاقم زندونی می شه... چه طور تنها می شم در حالی که یه خانواده ی کامل دارم. ناراحتی و خوشحالی دیگه واسم بی معنی می شه. اصلا چرا باید ناراحت یا خوشحال باشم؟ صورتمو بین بازو هام گرفتم و روی صندلی خوابیدم. به آهنگ غمناک زندگیم گوش می دادم. به ضرب قلبم. هر دم و بازدمم با ناله بود. چشمام دیگه باز نمی شد.
تکون هایی هشیارم کرد. حرکت گهواره ای یکنواختی من رو تو هوا شناور کرده بود. چشمامو باز کردم. باورم نمی شه! رو بازو های ناصر بودم. خجالت کشیدم. متوجه نشد بیدارم، آروم چشمامو بستم. منو رو تخت گذاشت.نفسامو منظم کردم.
صدای مامان بود:«به نظرت چرا گریه کرده؟»
یعنی چرا؟! معلوم نیس؟
«زهره! هر کسی جای اون بود گریه می کرد، باید بهش فرصت بدیم.»
«امیدوارم اذیت نشه.»
!! زهی خیال باطل!... دقیقا چه جوری اذیت نشم؟ مگه دست خودمه؟
پیشونیمو بوس کرد و از اتاق بیرون رفتند.
چشمامو باز کردم. درسته من یه کم وقت می خوام تا بتونم خودمو راحت کنم.
اعصابم به هم ریخته...قاطی کردم. هندزفری هامو تو گوشام چپوندم و چند تا آهنگ پر سروصدا انتخاب کردم. اونقدر تکرار کردم تا خوابم برد.
***
حال عجیبی دارم. تموم شبو آهنگ گوش دادم. شارژ mp3ام تموم شده.
خودمو تو آینه نگاه کردم. چشمام برق می زد. اشک شسته بودشان. مژه هام به هم چسبیده بود. صورتم بیرنگ شده بود و زیر چشمام کبود. خودمو مرتب کردم و یه بلوز آبی روشن پوشیدم.
از پله ها پایین اومدم. فکرکردم« پس وضعش خوبه. خونه دوبلکس...»
آشپزخونه خیلی شلوغ و بزرگ بود. گفتم:«سلام»
مامان:«سلام. صبح بخیر.»
ناصر:«به... سلام لیدا خانم.» روبه روش نشستم، چشمک زد. ناخودآگاه لبخند زدم. ولی خیلی زود جمعش کردم و عصبی بهش زل زدم.
لبخند شیطنت آمیزی زد:«خوشگلم که این جوری بهم نگا می کنی؟»
سرمو پایین انداختم و با نون بازی کردم:«نه. نمی شه گفت خوشگلید،اما زشت هم نیستید.» خب واقعا زشت نبود!
خندید. همچین بلند می خدید که میزو لرزوند!:«همه که مثِ خانم و دختر ما خوشگل نیستند!» تیکه بود این الان؟
آب پرتقالمو مزه مزه می کردم که یه صدای کلفت و دورگه که انرژی عجیبی داشت شنیدم:«صبح بخیر.» بهش نگاه کردم.یه پسر قدبلند و هیکلی،قیافه اش شبیه باباش بود فقط سفیدش! چه اخمو! به نظرم عجیب و مغرور اومد. چرا این جوری به من زل زده؟ رومو برگردوندم.
مامان:«صبح بخیر آرمان. دیر بیدار شدی؟»
«دیشب دیر اومدم خونه...ناصر چی شده امروز نرفتی سر کار؟»
ناصر:«امروز روز اولیه که لیدا اومده. خواستم یه روز کامل با خونواده باشم. بده؟
آرمان از زیر مژه هاش با چشمای تیره ی تیله ایش بهم نگاه کرد:«روز کامل یا خونواده کامل؟» لب پایینی اش را گاز گرفت و لبخند رو صورتش پخش شد.
در طول صبهحونه سنگینی نگاش رو صورتم بود. دیوونه اس؟
عصبانی از پشت میز پا شدم و به سمت کاناپه رفتم. ژورنال هارو نگاه می کردم دوباره صداشو شنیدم:« نه! پاش شکسته! فردا پش فردا میاد.»
مامان با نگرانی می پرسد:«چی شد پاش شکست؟» حالا پس نیفتی؟!
آرمان روبه رویم نشست و نگاشو به سمت صورتم چرخوند:«دعواش شد. چیز مهمی نبود.»
مامان:« دعوا؟»
آرمان:« گفتم که چیز مهمی نبود...- رو به ناصر ادامه داد- با بچه های شوش دعواش شد.»
ناصر:« تو ناحیه جنوب چی کار می کرد؟»
آرمان با لحن مرموزی گفت:« بعدا توضیح می دم...»
انگار این موضوع یه راز بود! راستی؟ پای کی شکسته؟ قبل از این که این سؤالو بپرسم به سمت اتاقم راه افتادم.
مامان:«لیدا؟ کجا؟»
«اتاقم!»
ناصر با ناراحتی گفت:«چرا از ما فرار می کنی؟»
به سردی گفتم:« کلی کار دارم. باید وسایلمو جا به جا کنم.»
دیگر هیچ حرفی نزدند.
روی تختم می شینم. چرا آرمان این جوری به من نگاه می کنه؟ مگه تا حالا دختر ندیده؟ خودم آدمش می کنم!! البته اگه زورم به اون قول برسه!! خیلی گنده اس...
اتاقم دنج بود و پنجره هاش رو به حیاط... اونقدر از تنهایی تو این اتاق خوشم اومده بود که احساس گشنگی نکردم و از ذوقم واسه ناهار پایین نرفتم.
ساعت 4. خیلی گشنمه... به خودم می گم«آخه بی جنبه... اتاقو که ازت نمی گرفتن. می رفتی ناهار می خوردی! لوس بازی و ناز کردن عاقبتش اینه دیگه...»
طبقه پایین خالی بود. صدا زدم:«مامان...مامان زهره... مامانــــــــــــــی...»
سکوت.
یه کم ترسیدم. دویدم طرف اتاقشون. خالی.
در دیگر باز نمی شد اما هنوز یه در مونده بود. اتاق آرمان. حمله کردم به در اتاقش...حتی اگه اون هم خونه بود خوشحال می شدم. اما تو اتاق شلخته اش نبود.
دیگه واقعا ترسیدم. آروم به سمت آشپزخونه رفتم. الان باید چی بخورم؟ یه کم آبمیوه؟ خب این بهترین گزینه اس!
هنوز اون از گلوم پایین نرفته بود که برگشت... حالت تهوع بدی بود... سرمو تو ظرفشویی خم کردم. هر چی تو معدم بود با اسیدش اومد بالا! حلقم می سوزه... دهنم مزه زهرمار می ده. چشام سیاهی می ره. شل و ول رفتم طرف کاناپه.
قبل از رسیدن بهش پام به یه چیزی گیر کرد و کف پارکت خونه اومد سمت صورتم. گرمای خوشایندی تو دهنم پخش شد...
این آخرین حسم بود
آرمان:
علی پرسید:« یعنی ازش خوشت اومده؟»
این سؤالو واسه ششمین بار پرسید.
خشممو کنترل کردم:« علیرضا! چند بار باید بگم...آره؟»
«آخه تو اهل این حرفا نبودی! حالا می خوایی نشونش کنی؟»
« هنوز نمی دونم.»
«باید واقعیتو بهش بگی!»
سرمو بین دستام گرفتم. بعد از چند لحظه باهاش به سم خونه مون رفتیم.
تو راه علی پرسید:«حالا چه شکلیه؟»
اخم کردم:«واسه چب می خوایی بدونی؟»
با نیشخند گفت:« مب خوام بدونم به درد من می خوره یا نه.»
هنوز نفهمیده من رو این موضوع حساس ام؟ ادامه داد:« خوشگله؟»
دستمو پشت گردنش گذاشتم و انگشتامو حرکت دادم. مثل نفهم ها ادامه داد:« لاغره نه؟ » دیگه قاطی کردم، گردنشو فشار می دادم.
اوه...اوه..آیــــــی نکن آرمان! غلط کردم...! ول کن ... آیــــــی!»
فشارو کم کردم:« حالا خوب شد!»
اما تا فشار کم شد دوباره شروع کرد:« پس چرا تو در مورد ساره این جوری حرف می زنی؟ از این به بعد در مورد خواهرم حرف بزنی مــــــن...»
خیلی شل گفتم:« چه غلتی می کنی؟» و گردنشو مالیدم! با ترس گفت:« هیچی یه فص کتک از آلفای بزرگ می خورم!»
خندیدم. خوشم میاد مثل سگ می ترسه!:« آفرین پسر خوب.»
در ورودی حیاط خونه رو باز کردم. علی گفت:« این تابه جدیده؟ چه خوشگله...واسه عشقته؟»
آخه آدمم اینقدر نفهم می شه؟ بر گشتم و باهاش سینه به سینه شدم:«علی خفه شو! اگه یه یار دیگه... چه مستقیم چه غیر مستقیم تیکه بندازی یا اصلا اشاره ای بهش بکنی من می دونم با تو!»
خوشم می اومد حساب می برد ازم. پرسید:«دستوره؟»
«اوهوم»
سلام نظامی داد:« چشم قربان!»
در ورودی رو باز کردم. پرسید:« می شه راجب لیدا...خانم به عنوان خواهرت صحبت کنم؟»
«بنال بینم چی می خوایی بگی؟» حتما چرند تحویلم می ده!
« بابات بفهمه خونه تنهاش گذاشتیش کله تو می کنه.»
نگفتم چرند می گه؟
«خف بابا!»
علی رو کاناپه ولو شد و من به سمت آشپزخونه رفتم... پام به یه چیزی گیر کرد و تعادلمو از دست دادم! برگشتم. دیدم لیدا روی زمین افتاده! نشستم و بدنشو رو بازوهام برگردوندم. صورت خونی شو دیدم :« لیدا؟...لیـــــــدا؟!»
صدا تو گلوم گره می خورد. داد زدم:« علی بدو یه لیوان آب بیار.»
علی:« چی شده؟»
وقتی که من و لیدا رو تو اون وضعیت دید جوابشو گرفت. بدن سبک و ظریفشو رو کاناپه گذاشتم و با آبی که علی آورده بود صورتشو پاک کردم. دوباره گفتم:« علی آبقند!»
دوباره حمله کرد به آشپزخونه. وقتی برگشت داشتم خونو از رو لباش پاک می کردم. علی گفت:« خارج از شوخی، آرمان این که خیلی خواستنیه...»
بله؟بله؟
عصبی گفتم:«خفه!»
موهای لیدا رو بالا زدم و کمی آب رو صورتش پاشیدم. به هوش نیومد...یه دفعه همه ی آبو رو صورتش خالی کردم. بعد از یه نفس عمیق چشم های آبیش نمایان شد. آبقند رو بهش دادم و آمرانه گفتم:«بخور!»
چشماش مثل قبل سرد و یخ زده بود. بدون حتی یه کلمه،دریغ از یه تشکر از دستم گرفتش... اگه یه وقت بگی مرسی... چیزی ازت کم نمی شه ها!
پرسیدم:«چی شده بود؟»
اولین بار بود که با هم مستقیم حرف می زدیم. لب های قلوه ایشو باز کرد:«کسی خونه نبود منم ترسیدم!» لحنش زیادی دخترونه بود. قبلا از این لحن بدم می اومد اما انگار این ورژنشو دوست دارم!
خودشو لوس کرد:« منم گرسنه بودم و غش کردم.» همزمان به علی نگاه کرد و دستشو به زخم رو لبش کشید.
پرسیدم:«حالا چیزی می خوری؟»
با پررویی جواب داد:«اگه پیدا می شه!»
وقتی ساندویچی رو که از دیشب مونده بود گرم می کردم شنیدم علی خودشو معرفی کرد:« من علیرضا ام لیدا خانم.»
یادم با شه علی رو یه بار اساسی تنبیه کنم.
لیدا خیلی سرد گفت:« خوشبختم.» فقط همین؟ بابا ایول! الان می تونم لبخند خشک شده رو روی صورت علی تصور کنم. ساندویچ رو جلوش گذاشتم.
داشت با لبخند به نگاه علی می کرد. به ساندویچ گاز کوچکی زد. نتونستم تحمل کنم. پرسیدم:« چرا این جوری به علی نگا می کنی؟»
آروم جواب داد:« آقا علی پسر بامزه ای اند... درست برعکس شما که آدم سرد و خشکی هستید. بهتون نمیاد چنین دوستی داشته باشید!»
مو هاشو عقب داد و دیگه به هیچ کدوممون نگاه نکرد. علی خرکیف شده بود! آها...پس من سرد و خشکم؟ بعد اون وقت تو چی؟ تو که مثل بستنی یخی می مونی؟ دختره بی احساس... حتما باید جلو این اسکل ضایعم می کردی؟ با خشم سرمو پایین انداختم. خودم درستت می کنم. آدمت می کنم! « لیدا تو مال منی پس باید اونجوری که من می خوام باشی!» این جمله تو ذهنم رژه می رفت
لیدا:
روی تختم نشستم. با موهام بازی می کردم. حوصله ام سر رفته بود. کاش ملیکا این جا بود. دلم واسش تنگ شده!
بهش زنگ زدم:«سلام»
با خوشحالی جواب داد:«سلام عشقم! کجایی!؟ دلم واست یه ذره شده! جات تو کتابخونه خالی بود.»
«ملیکـــــا! خونه ام حوصله ام سر رفته. نمی دونم چی کار کنم؟»
«بیا ببینمت !»
«همچین می گی انگار هنوز طبقه پایینی شما داریم زندگی می کنیم! الان از هم دوریم ها...»
«آره، راست می گی...خــــــب... من میام!»
جیغ زدم:«آره!»
«چه ذوقی می کنی! واسه دیدن منه؟»
« بسه بابا! ملیکا؟ بریم بیرون دیگه؟»
« چی شده دَدَری شدی؟»
«بیرون راحت ترم. آخه پسر ناصر با دوستش اینجا اند.»
«اِه؟...خب چه خبر ازشون؟»
«الان که نمی تونم بگم...دیدنمت کلی حرف دارم!»
«آخ جون! آدرسو اِس کن. با احسان میام.»
«باشه، زود حاضرشو بیا!»
«بابای»
اول آدرسو واسه ملیکا اِس کردم بعد مامانو از برنامه ام خبردار کردم.
شلوار کتون سفیدمو پوشیدم و مانتو صورتی روشنم رو ها تنم کردم. داشتم مو هامو شونه می کردم و به صدای خنده های آن دو گوش می دادم. بی اختیار به این فکر می کردم که چقدر از صدای کلفت و دو رگه ی آرمان خوشم می آد. مو هامو بالا کشیدم و محکم بستم. شال سفیدی روی سرم گذاشتم از اونجایی که هیچ وقت آرایش نمی کردم جلو آیینه وایسادم تا تیپم رو چک کنم،در کل خیلی بد نشدم. کتونی های صورتی مو برداشتم تا ببرم پایین که دیدم ملیکا تک زده. گوشی مو قاپیدم و کیف پول به دست از پله ها پایین اومدم. از کنارشون رد شدم، حس کردم هر دوشون بهم زل زدند. وقتی کفشمو پوشیدم. با لحن تحکم آمیز و زننده ای پرسید:«کجا؟»
جواب دادم:« بیرون!»
« جواب سر بالا ازت نخواستم.»
« چرا باید بهت بگم؟ مگه من ازت می پرسم کجا می ری؟»
والا!... مردم چقدر فوضول اند.
« باید بگی چون زهره تورو دست من سپرده...»
زهره؟ به اسم صداش می کنی؟ آقا یه ذره ادب خرج کن!
« اگه زهره منو دستت سپرده چرا تو خونه تنهام گذاشتی؟»
خیلی سرد جواب داد:«نمی دونستم اونقدر بچه ای که باید مث پرستار بچه ازت مواظبت کنم!»
رگه های تمسخرو تو صداش حس کردم. خیلی ناراحت شدم. گرمای اشکو تو چشمام حس کردم. لبام می لرزید. اگه جوابشو می دادم دعوامون می شد. برا همین درو به هم کوبیدم و از در حیاط هم بیرون زدم. دلم می خواست سرش داد بزنم:« ازت متنفرم آرمان صالحی!»

***
به سمت ملیکا دویدم و بغلش کردم و بعد به داداشش احسان دست دادم.
ملیکا:« چه خبر؟ چند وقتیه به ما نگا نمی ندازی؟»
گونه اشو بوسیدم:« ببخشید، ولی دیروز با هم بودیم.»
« وا! خب از دیروز تا حالا نمی تونستی یه زنگ بزنی؟»
« شما چرا زنگ نزدی؟»
همین طور که شوخی می کردیم سوار ماشین شدیم.
***
جلوی یکی از بوتیک ها وایساده بودیم. پرسیدم:« حالا به نظرت چرا این جوری نگام می کنه؟»
«نمی دونم من که مث پسرا فکر نمی کنم!... شاید یه خیالایی داره!»
زدم به پهلوش:« بسه!» تو اصلا نمی خواد فکر کنی!
با لبخند گفت:« خب نمی دونم! آخه این جوری که تو می گی پسره خیلی مشکوکه! نکنه معتاده؟!»
« نه بابا هیکل داره به چه گندگی! معتاد نیس.»
«خب چرا یه سره از اون حرف می زنی؟ خیلی واست مهمه؟ شاید دوسش داری!؟»
«نه عزیزم... چون بد جور رو اعصابمه!»
«آها... رفتارش چه جوریه اون وقت؟»
«خــیلی سرد و زننده! بیشعور چیزی نمونده بود امروز سرم داد بکشه!»
«همین روز اول؟ اونوقت می گی یه جوری نگات می کنه؟ ببین من فکر می کنم روت حساسه! عاشقت شده!»
باز نظریه خلاقانه شو کشید وسط:« بروبابا... دیوونه! آدم عاشق می شه با عشقش درست رفتار می کنه!»
«پس اون آدم نیس!»
باز حرف زدی تو؟
« نه ملیکا جان! موضوع اینجاست که این چیزا به من نمیاد!... حالا چرت و پرت نگو ... چه جوری حالشو بگیرم ملیکا؟»
«واسه چی دیگه حالشو بگیری؟»
«آخه امروز بهم گفت بچه!» و چشمامو درشت کردم تا نشون بدم چقدر ناراحت شدم!
«بگیر بزنش لیدا!» و ریز ریز خندید!
این راه حلات منو کشته!
« دارم جدی حرف می زنم!»
« خب منم جدی می گم!»
«آخه من زورم به اون غول می رسه؟» ولی خداییش تصور این یکی خیلی حال می داد!
«بهش محل ندی چی؟»
«من همین حالا هم بهش محل نمی دم!»
یه کم دیگه فکر کرد.« زخمتو جلو ناصر به مامانت نشون بده! مگه نگفتی مامانت گفته ناصر روت حساسه؟»
«اینم یه راهیه... ولی خوب ممکنه ناصر اون لحظه یه جوری باشه که از آرمان واسه این کار تشکر هم بکنه!»
«یعنی اینقدر غیرقابل پیش بینیه؟...» سرمو تکون میدم! ادامه داد:« از آرمان واسه کارش تشکر کنه؟ مگه چی کار کرده؟»
«هیچی!»
«لبت همین جوری الکی زخم شده؟ راستشو بگو دیگه!»
«خوردم زمین... یعنی غش کردم!» به یاد این افتادم که آرمان منو روی کاناپه گذاشته و یه کمی سرخ شدم! میکا جیغ زد:« اگه هیچی نیس پس چرا رنگ عوض کردی؟ بگو دیگه... به آرمان ربط داره؟»
می دونستم اگه نگم کچلم می کنه:«خب ...»
حرفمو قطع کرد:«لبتو گاز گرفته؟»
«اَااااه....نه! اومد منو گذاش رو کاناپه... همین!»
یه ابروشو بالا انداخت:« اونقدرا هم جالب نبود!»
خندیدیم و به سمت خروجی پاساژ رفتیم.
Smsهمین موقع بود که مامانو دیدم.
«عزیزم. مامانجون بیمارستانه. ما امشب نمیایم خونه به آرمان بگو خونه بمونه.»!!!
پرسیدم:« حالا من شماره جنابو از کجا بیارم؟»
ملیکا:«شماره کیو؟»
«آرمان!»
«می خوایی چی کار؟»
« باید بهش بگم امشب خونه بمونه تا من تنها نباشم!» آخه مامان به درصد به این فکر نمی کنه که یه دختر و پسر تو خونه تنهـــا... چی ممکنه بشه؟
«با هم خونه تنها باشید؟»
«آره...!»
« لازم نکرده... بیا خونه ما...»
« نه! چرا بیام؟»
« الاغ! همین حالا با هم به این نتیجه رسیدیم که این پسره خطرناکه!»
بابا ایول! دوستم حواسش بیشتر از مامانم بهمه!
« تو که نمی شناسیش!»
«پس تا حالا چی تحویلم می دادی؟ اونقدری می دونم که بگم خطرناکه!»
«بس کن ملیکا! دیوونه که نیس!»
« از کجا می دونی؟»
نمی خواستم خونه شون برم چون اگه می رفتم احسان یه سره می اومد رو اعصابمون... برا همین گفتم:« ملیکا... نمی تونم بیام فردا باید برم پیش مامانم از خونه شما که نمی شه!»
« من هر چی بگم تو کار خودتو می کنی... باشه...!»
ناراحت شد، روشو برگردوند و به سمت ماشین احسان رفت می دونستم چه جوری از دلش در بیارم... بازوشو کشیدم اگه می خواستم که یه مشکلی واسم حل کنه خوشال می شه.
« ملیکـــا؟»
نگاهی بهم انداخت:« چیه؟»
«به ... احسان می گی این مزاحم جدیدمو دک کنه؟» و چشمامو درشت کردم تا مظلوم شم.
لبخند زد :« فقط واسه تو ها!»
«مرســـی!»
***
توی ماشین نشسته بودیم. ملیکا شروع کرد:« احسان. لیدا یه مزاحم داره... شمارش دائمیه و یه مرد جا افتادس. دکش می کنی؟» با لبخند بهش نگاه کردم. یه چیزی زیر لب گفت بعد بلند گفت:«خب ... لیدا. شمارشو بده!»
گوشیمو جلو آوردم. روشنایی صفحه اش به صورتم تابید. شماره آشنای غریبه ای بهم زنگ زد...091283 لبمو گاز گرفتم.« احسان همین حالا زنگ زد!»
با اخم گوشی رو گرفت. گلوشو صاف کرد.«بله؟... علیک!...»
« شما؟... درست حرف بزن بینم چی می نالی؟»
« یعنی چی شما کی باشی؟... جوجه؟... لیدا رو از کجا می شناسی؟»
«اَااااه... مزاحم نشو بچه!»
«دیگه چی گوشیو بدم بهش چی بگی؟...»
«آره پیش منه!...به تو چه؟!»
«اوه اوه آقا قاطی هم می کنن! ببین گیرت بیارم...- ملیکا گفت:« احسان!...»-...تو دقیقا چه مرگته؟... فقط می خوایی کرم بریزی یا می خوایی دوس شی؟»
« اه چه مؤدب شدی خب شما آرمانی منم احسان! بدش؟...»
اینو که گفت خون تو رگام یخ زد. ملیکا زل زد تو صورتم. تو شوک بودم پرسیدم:« آرمان؟» احسان برگشت طرفم.
ادامه دادم :« گوشیو بده!»
گفتم:« الو...؟!»
« لیدا این مرتیکه کیه؟؟؟؟!» با شنیدن صدای کلفت و دورگه اش بدنم داغ شد و اشک تو چشام جمع شد. الان نمی دونم ناراحتم یا خجالت کشیدم!
داد زد:« چرا حرف نمی زنی؟ احسان کیه؟ کیه که واسم شاخ وشونه می کشه؟...»
آروم جواب دادم :« داداش دوستمه...»
« داداش دوستت باید گوشیتو جواب بده؟»
جواب ندادم.
هنوز عصبانی بود :« الان کجایی؟»
«داریم میایم خونه...»
« بگو جلو پارک نزدیک خونه پیاده ات کنه، میایم دنبالت...!»
با تعجب پرسیدم :« چرا؟»
« تو گشنه ات نمی شه؟ می خواییم بریم شام کوفت کنیم!»
چرا زبونم باز نمی شه؟ چرا نمی تونم جواب این بی ادبی هاشو بدم؟
« کاری نداری؟»
می خواست قطع کنه... یه لحظه نمی دونم چرا ولی دلم گرفت!
« خدافظ!»
حتی نذاشت سوالشو جواب بدم. با عصبانیت گوشی رو آوردم پایین. احسان بهم زل زده بود.
عصبی پرسید:« آرمان!»
چرا من باید به همه جواب بدم؟ به سردی گفتم:«بردار ناتنی، پسر همسر مادرم...»
دیگه حتی یه کلمه هم حرف نزدیم. خیلی ناراحت بودم. آرمان به چه حقی با من این جوری حرف می زنه؟
نزدیک های پارک گفتم:« آقا احسان من جلو ورودی پارک پیاده می شم.»
« از کی تا حالا آقا احسان شدم؟»
جواب ندادم به جاش چنان اخمی کردم که لبخند رو لباش ماسید.
داشتم فکر می کردم... یعنی اون مزاحم آرمانه؟ دوباره شماره ها رو چک کردم...
هه!...انگار اون نیس! ولی یه شماره تقریبا مث مال اونه!
رسیدیم جلوی پارک... به آرمان زنگ زدم!
آرمان:
تو ماشین نشستم... اعصابم بد جور خورده! هی می کوبم روی فرمون. می دونستم الان علی به قیافه ی عصبانی و خشمگینم نگاه می کنه...
« وقتی فهمیدی گلناز با یکی دیگه اونم هم زمان با تو بوده اینقدر قاطی نکردی... تازه لیدا فقط با احسان بیرون رفته دوست دخترش که...»
با نگام ساکتش کردم. خب چرند می گه وقتی یه دختر و پسر با هم بیرون می رن چه برداشتی باید کرد؟
وقتی دوباره به خیابون نگاه کردم علی مظلومانه گفت:« قاطی کردی دیگه...!»
با خشونت گفتم:« خفه می شی یا خفت کنم؟!!»
دوباره پررو شد:« می گم برا گلناز قاطی نکردی قبول کن!»
اَه حالا اینم هی اسم این دختره رو میاره...
داد زدم:« دارم می گم خفه!!»
« نه الان قاطی نکردی، دیوونه شدی!»
دوباره بهش نگا کردم. می تونستم ترسشو حس کنم... دیدم تار شده بود... الان علی چشتمای تیره ام رو عسلی می دید...
لرزان گفت:« غ..غ...غلط کردم. آرمان!»
چشمامو بستم و دندونامو به هم فشار دادم عصبانیتم رو تو قالب مشتی رو صورتش خالی کردم. در حالی که از این تنبیه کوچولو راضی بود با ناله خون رو از روی صورتش پاک کرد:« خیلی درد گرفت!!!»
با خشم گفتم :« دو تا چیزو یادت رفت... گفتم دیگه در این مورد حرف نزن و دیگه رو اعصابم نرو ... خودت می دونی دفعه ی دیگه چه بلایی سرت میارم. دوباره ناله کرد. بهش تشر زدم:« حالا خفه شو... زنگ زده!»
دیگه صداش در نیومد. ولی به جاش صدای قشنگ لیدا رو شنیدم:« سلام...! من جلوی پارکم.»
«نمی بینمت. کجایی؟»
« تو ماشینم... 206 سفید.»
«آها. پیاده شو اومدیم!»
لیدا همراه یه دختر دیگه از ماشین پیاده شد، وقتی او دخترو کنار جثه ی ریزش دیدم خیالم یه کم راحت شد. اون با احسان تنها نبوده...!
به علی گفتم:« بیا بریم.» پابه پایم اومد. به سمتشون رفتیم. فقط دوست داشتم ببینم هنوز چشماش سرد و یخ زده است یا نه؟
پشتشون به ما بود و به تراسور ها ، حسین و پوریا، نگاه می کردند. گفتم:« سلام!»
برگشت و بهم نگاه کرد. چشمای درشت و آبی روشنش به چشمام دوخته شد. پلک هاش باد کرده بود و زیر چشمش تر بود و قرمزی و تورم چشماش کاملا معلوم بود. مژه های بلند و به هم چسبیده اش چشماشو پوشوند.
آروم جواب داد:« سلام.»
ابرومو بالا انداختم و سعی کردم متوجه دلیل ناراحتی و گریه اش بشم. دختر دیگه گفت:« سلام.من ملیکا ام. دوست لیدا!»
بهش دست دادم و تا اومدم علی رو معرفی کنم او برگشت و به سمت پوریا دوید. صدای صاف کردن گلویی رو شنیدم. دست ملیکا رو رها کردم. برگشتم طرف صدا. یه پسر سبزه که قدش تا چونه ام بود رو دیدم. دوزاری ام افتاد!:« به به!... آقا احسان! مشعوف شدیم!»و لبخند شرورانه ای تحویلش دادم.
دستمو فشار داد و شرمنده گفت :« ببخشید تورو خدا... فکر کردم مزاحم لیدا خانمید! ... شرمنده ام!»
«نه داداش دشمنت شرمنده... کار بدی که نمی خواستی بکنی!.... ولی یادت باشه لیدا از این به بعد داداش داره، نیاز به این جور کمکای شما هم نداره!»
جمله آخرو آروم تو گوشش گفتم و بعد با خیال راحت نفس کشیدم چون فهمیدم موضوع از چه قرار بوده...
مؤدبانه جواب داد:« بله حق با شماست.»
دیگه حرفی برای زدن به هم نداشتیم. احسان با افکارش مشغول شد. لیدا و ملیکا هم از هم دل نمی کندند! از کنارشون رد شدم و روی نرده ها پشت بهشون نشستم واسه بچه ها ( با تله پاتی) پیام ذهنی فرستادم:« بچه ها بیاید اینجا!» پوریا اولین کسی بود که اومد پشت سرش حسین و علی هم اومدند.
پوریا پرسید:«چی شده؟ خبریه؟»
حسین هم بهم زل زد. از علی پرسیدم:« نگفتی؟»
علی مث آدم های گیج پرسید :« چی رو؟»
«که آرمین آسیب دیده!»
مظلومانه گفت:« یادم رفت.»
از روی نرده ها پریدم و غریدم:« آدمت می کنم!... نه تو آدم بشو نیستی!... درستت می کنم!»
پوریا که نگران آرمین بود گفت:« الان وقتش نیس داداش!... عصبانی نشو!»
نفس عمیقی کشیدم:« کار بچه های حامد بوده!»
«آخه تنها اونجا چی کار می کرده؟»
« دنبال این آقا رفته- به علی اشاره کردم- دیوونه تو منطقه اونا تبدیل شده!» و دستمو مشت کردم.
این دفعه حسین پا درمیونی کرد:« تازه کاره...!»
دستور دادم:« واسه دو حالت جنگ یا صلح آماده باشید.»
« چرا صلح؟»
« چون هم اوضاع ما خرابه- به علی نگا کردم- و هم اونا.»
پوریا گفت:«آره به گروه اونا هم افراد جدید اضافه می شه!»
آرمان2)
علی تو ماشین نشسته بود. لیدا رفتن دوستشو نگا می کرد.
به صورت غمگینش چشم دوختم:« چی شده؟»
با صدای گرفته گفت:« هیچی!»
ازش خواهش کردم:« لیدا؟ اگه... مزاحم داشتی لطفا به من بگو، باشه؟»
لباشو غنچه کرد:« باشه!» بعد هم یه جوری لبخند زد که هنگ کردم. پاسخشو دادم. هنوز طرف ماشین نرفته بودم که دستمو گرفت!!!
نگاش کردم. گوشی شو داد دستم.
شماره ی ...091283 داشت زنگ می زد . چقدر شبیه شماره ی من بود. فقط مال من نبود مال داداش دوقلوم بود. تو ذهنم گفتم:« خاک بر سرت آرمین!»
...
« الو؟...»
«سلام عزیزم چطوری؟»
چطور نتونسته صدای منو از صدای لیدا تشخیص بده؟
« من خوبم! شما خوبی عزیزم؟»
«اِه..... انگار اشتباه گرفتم!»
صدای مسخره ی سامان بود...
« غلط کن... سامان؟!»
با تعجب داد زد:«آرمان گوشی نازی دست تو چی کار می کنه؟»
« نازی؟» یعنی لیدا بهش گفته بود اسمش نازیه؟ یه نگاه تندی بهش انداختم.
« آره دیگه! اونقدر ناز داره که باهام حرف نمی زنه! حالا چی شده؟ جدیده؟ مال توئه؟»
« خفه شو سامان خواهرمه!»
«چی؟»
« دیگه حق نداری به این شماره زنگ بزنی!»
«آرمـــان؟! خواهرته؟!! آرمین تو می دونستی خواهر داری؟»
آرمین از پشت خط پرسید:« چرا چرند می گی؟»
«آرمین تو مزاحم بودی؟»
«نه! سامان بود... خواهرته؟»
«بهش بگو ادبش می کنم!»
داد زد:« خـــواهـــرته!؟»
« اَه.... لیدا! دختر زهره!»
«ها؟؟!واقعا؟»
«آره!!...»
« خب بهش می گم دیگه مزاحم نشه!...»
« باش!... فقط آرمین اگه یه بار دیگه سامان یا هر کدوم از بچه ها باعث ناراحتی شدن باید...»
«اوه... اوه... چته؟ این جوری که تو سنگشو به سینه می زنی نگرانم کرده ها!»
«تو هم همین کارو می کنی... مطمئنم.»
« همچین می گی... فکر کنم چه تیکه ایِ؟!!»
« کم چیزی نیس... می بینی خودت می فهمی. به سامان هم سلام مخصوص برسون!»

***
وقتی گوشیشو دادم با ابرو های بالا پایین پرسید:« مزاحمو می شناختی؟»
انگار داشت بازرسی می کرد.
«اوهوم!»
«کی بود؟»
«یکی از دوستام»
لب پایینی اش زد بیرون :« چند سالشه؟»
اخم کردم:« چرا می پرسی؟»
«هیچی..! صداش مث مردهای جا افتاده بود منم ترسیدم!»
هه!... ترس؟ از سامان! به زور جلو خنده ام رو گرفتم. فقط گفتم:«حالا که قضیه تموم شده!»
لیدا :
خیلی خسته ام. دیشب به خاطر دور بودن از مامان یه کم ناراحت بودم و خوب نخوابیدم. ساعت 10 از تخت اومدم بیرون. توی آینه به صورت بیرنگم و چشمای آبی یخی ام چشم دوختم. موهای شلخته امو مرتب کردم. جمله ی ملیکا تو ذهنم تکرار می شد.«شاید عاشقته...!» عاشق من؟ بعید می دونم. بر عکس اون چیزی که می خوام نشون بدم حس می کنم، آرمان را دوست دارم... یه حسی که خیلی سریع توی وجودم نفوذ کرده و با تمام توانم باهاش مبارزه می کردم. به اطراف اتاق نگاه کردم، باید افکارمو کنترل می کردم.
توی اتاقم یه حموم بود. در حالی که احساس سرما می کردم دویدم توی حموم.چه باحال این جوری که حموم جدا دارم راحت ترم!
دوش گرمی گرفتم و مو هامو خشک کردم. لباس راحتی پوشیدم. یه بلوز سفید و شلوار ورزشی. درطول مدت حاظر شدن با فکر کردن در موردش مبارزه می کردم.
مثل یه خانم از پله ها اومدم پایین. صدای خنده ی پر طنین اشو که از حیاط می اومد شنیدم. ناخودآگاه لبخند زدم. خاطر جمع از این که او تو حیاطِ و منو نمی بینه در بخچالو باز کردم.
یه بسته شکلات برداشتم و یه لیوان شیر واسه خودم ریختم. صندلی رو عقب کشیدم و پامو لبه ی صندلی گذاشتم و پای دیگه امو بین رون و پاشنه ام گذاشتم، انگار گره خورده باشم. به حال مامانجون فکر می کنم. یعنی حالش خیلی بده؟! دفعه ی قبل که دکتر گفت چیز مهمی نیس... پس الان چی شده؟
لیوانو بالا آوردم. کمی از شکلاتم چشیدم... اَه... این که تلخه! دوباره شیر خوردم. تو فکر بودم که صدای دورگه ی آرمانو شنیدم:«سلام!»
سلام ناگهانیش منو ترسوند! بالا پریدم و برای این که وسط آشپزخونه پخش نشم لبه میزو چنگ زدم.
گفت:« آروم...!» و با شیطنت ادامه داد:« کمک می خوایی؟»
لحنش عوض شده؟ یا من توهم زدم؟چرا دیگه سرد و مغرور نیس؟
جواب دادم:« نه. ممنون!»
شونه اشو بالا انداخت و لنگ لنگان جلو اومد. با تعجب نگاش کردم، پاشو گچ گرفته بود! از دیشب تا حالا چه جوری... پاش شکسته؟! صدام در نمی اومد... نمی دونم از شدت ناراحتی و نگرانی واسش بود یا تعجب...!؟
از پشت میز بلند شدم. آرمان که تازه نشسته بود پرسید:« مزاحمم؟ بشین بخور، من میرم.»
به چشمای قهوه ای تیره و تیله ایش زل زدم، عقب عقب می رفتم تا این که جسم سفت و گرمی متوقفم کرد...
دست های بزرگ و محکمی دور بازوهامو پوشوند. به عقب نگا کردم. آرمانو دیدم. با تمام قدرت که چه عرض کنم... با قدرت اضافه جیغ زدم. واقعا ترسیدم...! شوکه بودم و اشک هام همین جوری پایین می ریخت. می خواستم فرار کنم...
خب هر کی دیگه هم جای من بود می ترسید... آخه سر صبح دو نفر... دو تا آرمان کنار هم ببینی سکته نمی زنی؟
دستاشو محکم دور بازوهام نگه داشت و پرسید:« لیدا چته؟ چرا گریه می کنی؟» وااای.... خدا!! صداشون هم یکی بود! یعنی دیوونه شدم؟ تموم شد؟
دوباره خواستم فرار کنم اما نذاشت! صبر کرد تا نفسم سر جاش بیاد و گریه ام تموم شه. سرمو پایین انداخته بودم و هی به مخ هنگ کرده ام دستور می دادم بفهمه چرا اینجا... دوتا آرمان هست؟!
دستشو از روی بازوم سر داد و رو کمرم گذاشت:«بشین.»
رو صندلی نشستم. جلوم زانو زد و دستشو روی رونم کشید:« ل...لیدا؟! چرا گریه می کنی؟»
بهشون نگا کردم. زیر لب گفتم:« چون ترسیدم!»
مهربون پرسید:« از چی؟»
«از... آخه...»
به چشماش نگا کردم:«الان آرمان کیه؟»
با لبخندی گفت:« منم!» و رونمو فشار داد.
پرسیدم:« پس...؟» و به اون یکی که پاش تو گچ بود و شبیه این یکی بود اشاره کردم.
پسر با لبخند گفت:« آرمین...!»
آرمان ادامه داد:« داداش دوقلومه... زهره بهت نگفته بود؟»
نمی تونستم هیجانمو کنترل کنم. پرسیدم:« دوقلو؟ نه!... نگفته بود.» حالا چرا نگفته؟ من نباید میدونستم که باید به جز ناصر دوتا مرد دیگه رو هم تو خونه تحمل کنم؟
آرمین که اخممو دید با خنده پرسید:« خب الان ناراحت شدی دوتا داداش داری؟»
«داداش؟!»
آرمان گفت:« خب یه جورایی داداشتیم دیگه! نیستیم؟ »
ذوق مرگ شدم... البته در حدی که لبخند بزنم و لب پایینی امو گاز بگیرم...
خب حالا من این دو تا رو چه جوری از هم تشخیص بدم؟
یه کم بهشون نگا کردم. خب موی دو تاشون که تیره بود...
چشماشونم قهوه ای... آخه پوستاشونم همرنگه... آها گرفتم... دماغ... بینی آرمان یه کم کشیده تره ولی آرمین هم خدایی بینیش عیبی نداره... صورت آرمین یه کم پرتر و بامزه تره، معلومه که همسان نیستن...
آرمان با اخم بهم نگا کرد... آرمین هم یه تای ابروشو بالا انداخت... یعنی خیلی ضایع نگاشون کردم. خودم یه لحظه چنین حسی پیدا کردم.
« می شه برم؟»
از جلوم پا شد...
وقتی ازشون دور شدم صدای خنده شونو شنیدم... به نظرم منو مسخره کرده بودن

می خوام به مامانجون سر بزنم. توی اتاق... به مامان زنگ زدم.
«الو...مامان؟!»
« الو؟»
« سلام!»
«لیدا! تویی؟» ناصر پشت خط بود.
« بله... می شه گوشی رو بدید مامان؟»
« دستش بنده عزیزم. داره وسایل مادرشو جمع می کنه.»
« مامانجون داره مرخص می شه!؟»
«تا شب باید بمونه..!»
« پس من میام اونجا. کدوم بیمارستانید؟»
« به آرمان می گم بیارتت!»
با اون بیام؟ آقا من می خوام ازشون دور باشم تا کمتر بهشون فکر کنم!
تقریبا جیغ زدم:«نه! بگید...!»
« چشم! بیمارستانِ.......!»
« پس من میام.»
« تنها پا نشی بیایی!» الان نگرانمی؟
« نه... با دوستم میام!»
« مواظب باش!» باشه ...اَه، سه پیچی ها!
« چشم. خدافظ»
باهاش خیلی خوب صحبت کردم؟ زیادی گرم نگرفتم؟آخه واقعا نمی تونستم باهاش سرد باشم! خب آدم بدی نبود که... فقط یه کم غیرقابل پیشبینی بود... همین! نگرانی اش منو یاد بابام انداخت. فکر کنم بتونم به ناصر به عنوان یه دوست نگا کنم!
سر خوش به ملیکا زنگ زدم.:«الو؟...» صداش خوابالو بود.« سلام... ملیکا؟!»
«جانم؟»
«خواب بودی؟»
«آره! زنگ زدی اینو بپرسی؟»
چه بی اعصاب!
«ساعت یازدهِ!»
« دیشب نخوابیدم. تو راه بودیم!» تو راه؟ نگو که چالوسی!
«چرا؟ چالوسید؟»
«آره با اجازه تون ، الانم داشتیم کپه مرگمونو می ذاشتیم!»
داشت گریه ام می گرفت. حالا چی کار کنم؟
پرسید:« حالا چی شده؟»
« هیچی... تو بخواب!»
« باشه... خدافظ.»
قطع کرد...! ای بابا... حالا با کی برم؟ نیلو که آدم نیستو کلی پسر دنبالمون راه میندازه... ساحل هم که بیرون بیا نیس... می مونه فاطی.
« الو؟»
«سلام فاطی... خوبی؟»
«آره، خدارو شکر خوبم...تو چی خوبی؟»
«آره بد نیستم.»
«وااای لیدا چرا این چند روز نیومدی کتابخونه؟»
« خونه امونو عوض کردیم... »
«آها، مبارک باشه! خب چی شد یادی از ما کردی؟»
« فاطی می خواستم بدونم، مب تونی باهام بیایی بریم بیرون؟»
«کجا گلم؟»
« اوم... بیمارستان!»
«خدا بد نده چی شده؟»
«چیزی نیس عیادت مامانجونم... می تونی بیایی؟»
«الان؟»
«آره.»
«الان که کلاس دارم. بعداز ظهر بیام؟»
« نه... الان باید برم.عب نداره. دفه بعد میریم یه جای بهتر...»
« باشه عزیزم.»
«کاری نداری؟»
« نه سلام برسون به مامانت.»
«خدافظ!»
ای وایی! استرس گرفتم... حالا چی کار کنم؟ دیگه هیشکی نیس دست به دامنش شم!
آروم آروم لباس پوشیدم. هی به خودم می گم:« بیرون رفتن که ترس نداره. مگه من بچه ام؟»
این اولین باره که می خوام تنها برم بیرون...
بلندترین مانتومو که آبی روشن بود پوشیدم. شلوار لی روشنی هم پوشیدم و روسری بزرگی هم گذاشتم تا کمی بزرگ تر از سنم بزنم... شاید اینجوری راحتتر باشد. کیف سفیدمو برداشتم و از پله ها پایین اومدم.
اصلا دوس نداشتم به اونا بگم منو ببرن. اما... اگه خودشون می گفتن قبول می کردم...!
آرمان داشت گچ پای آرمینو باز می کرد. زیرلب یه چیزایی می گفتند و می خندیدند. نمی دونستم باید توجه شونو جلب کنم یا نه... شانسی واسه بیرون رفتن با اونا ایجاد کنم یا خودم تنها برم؟ درگیر بودم که یکی شون با صدای کلفتش پرسید:«کجا؟»
آرمان بود یا آرمین؟ دوتاشون که بهم زل زده بودن.
گفتم:« می رم بیمارستان عیادت مامانجون!»
آرمان پرسید:«تنها؟»
«آره.»
آرمین یه پیشنهادی داد که با تمام وجودم منتظرش بودم:« می تونی یه ربع صبر کنی تا منم بیام.»
خیلی خوشال شدم. آرمان با آرامش گفت:« منم میام.»
با لبخند گفتم:« پس من بیرون منتظرم.»
***
در حیاطو باز کردم. تو کوچه حتی یه گربه هم نبود که باهاش بازی کنم. بدون این که درو ببندم برگشتم و روی تاب نشستم.
یکی از آهنگای Evanescenceرو گذاشتم .
باهاش زمزمه می کردم. نمی دونم چقدر طول کشید ولی یه دفه تاب ایستاد! یعنی یکی نگهش داشت. پسر بوری که صورتش یه کم سرخ بود بهم نگا می کرد:« سلام!»
حدس زدم از دوستای آرمان یا آرمین باشه. خجالتی گفتم:« س...لام!»
با کنجکاوی پرسید:« شما اینجا زندگی می کنید؟»
سرمو تکون دادم.
بعد از چند لحظه گفت:«آها...! شما خواهر آرمانید!»
اضافه کردم:« و آرمین!» خب نمی شه اونا رو از هم جدا دید!
با خوشروئی گفت:« من الیاسم... دوست شون.»
لبخند زدم.
یه پسر دیگه از عقب جلو پرید و رو تاب کنارم نشست!!!
گفت:« من هم سامانم!» و یه چشمک زد.
سامان؟ اسمشو چند بار شنیده بودم! آره... دیشب! پس این دراز خال خالی مزاحمم بود؟ اخم کردم.
اخمی که باعث شد لبخند سامان رو صورتش بماسه!
بلند شدم تا برم توی خونه .
الیاس که هول شده بود پرسید:« خانم؟... لیدا خانم؟»
بهش نگا کردم. من که اسممو بهش نگفته بودم!
کیفمو بهم داد و پرسید:« چی شد یه دفه؟ ناراحت شدید خلوتتونو به هم زدیم؟»
نه پس!... خوشال شدم!
«نه!... داستش پیش آقا سامان رو تاب راحت نبودم!»
سامان گفت:« من عذر می خوام. شما بفرمایید بشینید من همینجا وایمیسم!»
اینا چرا اینجوری اند؟ یعنی هر کدومشون یه جوری اند!
شاکی پرسیدم:« که چی بشه؟»
چرا من از این بشر بدم میاد؟ من که نمی شناسمش!
سامان:« که ازتون عذرخواهی کنم!»
اخمم بیشتر شد:« بابت؟»
« اون مسئله! نمی دونستم مزاحم خواهر آرمان، آرمین شدم!»
پوزخند زدم:« پس از اونا می ترسی که اینجوری عذرخواهی می کنی؟»
رنگش پرید. بعلـــه! هه..!
«نه به خدا قسم شرمنده ام! لیدا خانم نمی خواستم خانم خوشگلی مث شما رو ناراحت کنم!» خر خودتی...!
« حالا که کارتونو کردید...!»
دوباره برگشتم. صدای الیاسو شنیدم که به سامان گفت :« خاک بر سرت کنم که گه خوری هم بلد نیستی!»
سامان به طرفم دوید و دستمو گرفت:« ببخشید تو روخدا! من یه غلطی کردم! شما به بزرگیت ببخش!»
دستمو کشیدم. یه حس بدی داشتم. این پسر اصلا عزت نفس نداره...!
لب هامو غنچه کردم:« نچ!»
« خواهش می کنم لیدا...!» اه! حالا که اسممو بدون خانم صدا کرد حالم بد شد!...
چندشم شد ولی بیشتر عصبانی شدم.
دستمو بالا آورد و پشتشو با لباش لمس کرد.
خون تو رگام یخ زد. حس واقعا بدی بود. نمی دونستم چه جوری از این وضعیت خلاص شم!
صدای باز شدن درو شنیدم.
الیاس گفت:«آرمین وارد می شود
آرمین:
به لیدا فکر می کنم. به چشمای درشت و خوشگلش، به بدن ظریفش، به لبخند هاش...
اون خیلی بهتر از چیزیه که تصور می کردم!
اون حتما به من تعلق داره... یعنی به ما.
دو برادر، با اخلاقی مشابه، قیافه شبیه به هم. بدنی یکسان... قدرتی یکسان. افکاری مشترک، در حالی که هر دو آلفا اند... چرا نباید یه نشون ... همخون، همراه داشته باشند؟
این کاملا منطقیه. لیدا کسیه که واسه این کار به وجود اومده. اون کسیه که باید زندگی شو با ما بسازه!
با این که امروز برا اولین بار دیدمش ولی همه این حس هارو بهش دارم!
درو باز کردم. با صحنه ی عجیبی رو به رو شدم. الیاس خرکیف روی تاب نشسته. لیدا اخم کرده و به سامان زل زده و... سامان...
سامان دست لیدا رو گرفته و داره می بوسه!
نمی دونم چه حسی بود ولی آتیشی تو معده ام بود و داشت بالا می اومد و تمام وجودمو می سوزوند... وقتی گرما به نوک انگشتام رسید داد زدم :« داری چه غلطی می کنی؟»
سامان با ترس دس لیدا رو ول کرد و بهم نگا کرد. لیدا با تشکر بهم نگا کرد و از سامان درو شد
جلو رفتم و سینه به سینه ی سامان ایستادم.
آروم گفت:« داشتم عذرخواهی می کردم باور کن آرمین!»
«غلط کردی! دیشب بهت چی گفتم سامان؟ فقط کافیه بگه اذیت شده... اونوقت مادرتو... به عذات می شونم!»
با پررویی گفت:« خب بپرس ازش!»
یقه شو گرفتم و تو گوشش گفتم:« فقط کافیه بگه! – رو به لیدا پرسیدم- چی شد؟»
دیدم یه لبخند کوچولو زد و گفت:« آقا سامان فقط داشتند عذرخواهی می کردن!»
فکر نمی کردم اینجوری ضایعم کنه... سامان آروم گفت:« خب داداش غیرتی... ولم کن دیگه!» و نیششو باز کرد.
لیدا با شیطنت گفت:« فقط نمی دونم چرا اینجوری؟ من اصلا از اون کارشون خوشم نیومد!»
حالا نیش من باز شد. ابرومو بالا انداختم. مطمئنم سامان الان تو ذهنش به غلط کردن افتاده... خب آره غلط کرده!
الیاس با خنده گفت:« ای ول خیلی خوشم اومد!»
به سامان گفتم:« خوردی سامان؟ حالا مونده که آرمان هم واست اساسی قاطی کنه!»
دستمو مشت کردم. سامان با ناله گفت:« نه نزن آرمین... من که عذرخواهی کردم!»
« می دونم! برا همین می زنم تا یادت باشه هر غلطی نکنی که بعدش به گه خوردن بیوفتی!» و طبق روشم مشتو پایین چشمش و روی گونه اش خوابوندم.
داد زد:«آاااای! لعنتـــی!»
یقه رو ول کردم و روی پله ها نشستم. از لای انگشتاش خون بیرون زد. لیدا با نگرانی پرسید:« داره خون میاد؟»
انگار چیزی رو که می دید باور نمی کرد! با خنده گفتم :« خب آره. مشت که می خوره باید یه چیزیش بشه دیگه...!»
همین موقع آرمان از پله ها پایین اومد و پرسید:« چی شده؟»
لیدا به سمت سامان که گوشه حیاط پخش شده بود دوید.
به آرمان نگفتم وگرنه اونم یه بلایی سر سامان میاورد!
لیدا که زخم سامانو دیده بود جیغ زد:«خیلی عمیقه. بخیه بخواد چی؟»
آرمان کنار سامان رفت و به لیدا گفت:« با الیاس میرن درمونگاه. پاشو بریم!»
«اما...!»
آرمان با خشونت به سامان دستور داد:« پاشو خودتو جمع کن...! یادت باشه منم یه خورده حسابایی باهات دارم... حالا شرو کم کنید!»
الیاس با خنده گفت:« پاشو سامان کتک خور من مث تو ملس نیس!»با هم از خونه رفتند بیرون.
الیاس مدل لاتی برداشت و گفت:« عزت زیاد... خدافظ آبجی...!»
لیدا با چشمای نگرانش نگا شون کرد.
سوویچ هامر نقره ای رو پرت کردم برا آرمان:« تو برون!» به سمت ماشین رفت.
کنار لیدا رو زمین نشستم و پرسیدم :« حالت خوبه؟» خیلی سعی کردم مهربون باشم!
با تعجب بهم نگا کرد بعد از چند لحظه جواب داد:«نمی دونم! عذاب وجدان دارم... آخه از صورتش خون می اومد!»
آخ... چقدر مهربون و حساسه...
« خب من تنبیهش کردم!»
« آخه من تا حالا دعوایی ندیده بودم که توش اینجوری همو بزنن!»
«هه... این دعوا نبود چون من توش کتک نخوردم. دعوا یعنی زد و خورد!»
با حالت بچگانه ای پرسید:«الان سامان با تو قهره؟»
خنده ام گرفته بود. بازو شو گرفتم و از رو زمین بلندش کردم.
خیلی سبک بود. در حالی که ناخودآگاه بازوی باریکشو تو دستم فشار می دادم گفتم:« نه! فکر نکنم واسه چنین چیزی قهر کنیم!»
به صورتش نگا کردم. با چشمای پر از اشکش بهم زل زد:« می شه کمتر فشار بدی؟ قول می دم فرار نکنم!»
خندیدم و گفتم:« ببخشید!»
روی صندلی عقب افتادم!
***
تو ترافیک گیر کرده بودیم. بد جور حوصله ام سر رفته بود. ملتمسانه نالیدم:« آرمان یه چیزی بذار گوش بدیم!»
«چی بذارم؟»
« نمی دونم ولی حالم داره به هم می خوره از این سکوت!»
آرمان از لیدا پرسید:« چی دوس داری؟»
لیدا گفت:« فرقی نمی کنه... فقط ایرانی نباشه!
«واقعا؟»
من با اشتیاق بیشتری پرسیدم:« چی گوش می دی؟»
با خنده پرسید:« مسخره ام نمی کنید؟»
هر دوتامون لحظه ای به صدای خنده ی زنگ دارش گوش دادیم. بعد با هم گفتیم:« نه!»
بعد با هیجان گفت:« من عاشق سبک Rock ام!»
با تحسین گفتم:« بابا ای ول!»
آرمان لبخند زدو Nickelback گذاشت.
می دونستم اونم مث من عاشق این رفتار و سلیقه ی لیدا شده!
نیم ساعت بعد به لیدا که تو اون سر و صدا خوابیده بود نگاه می کردم.
گفتم:« وقتی خوابه هم دوست داشتنیه!»
آرمان گفت:« آره. خیلی!» و مهربون نگاش کرد.
«نظرتو بگو!»
غمزده گفت:« دوسش دارم!»
« منم! واقعا با همه فرق داره!»
«آره... اما خودش اینو باور نداره!»
خیلی خوب منظور همو می گرفتیم.
گفتم:« اگه بخوام ازش دور شم به خودم صدمه می زنم! انگار به خودم خیانت کنم!»
آرمان عاجرانه گفت:« من حتی نمی تونم بهش بی توجه باشم...»
«درکت می کنم!»
پرسیدم:« به نظرت... اون چه حسی داره؟»
« احتمالا خوشش اومده!»
آروم گفتم:« ناصر عمرا باور کنه که ما نشون مشترک داریم!»
آرمان پوزخند زد!
نالیدم:« حالا دوتا مشکل داریم. اول باید ثابت کنیم که لیدا می تونه نشون دوتامون باشه و بعد باید واقعیتو به لیدا بگیم!»
« همیشه... تو تاریخ ما اومده که نشون ها خیلی راحت با این موضوع کنار میان!»
با تمسخر پرسیدم:« چی ما مطابق تاریخمونه؟ من و تو کلا استثناایم
لیدا:
از عام رویا بیرون اومدم. توی کوچه پس کوچه های خلوت پیش می رفتیم. این از حرکت یکنواخت ماشین می شد فهمید!
وقتی چشامو باز کردم اولین چیزی که دیدم صورت جدی آرمان بود.بدن گرفته امو کش و قوس دادم
آرمین گفت:« سلــام!»
با صدای گرفته جواب دادم. بعد چند تا سرفه کردم تا صدام از گرفتگی درآد.
شیشه رو پایین کشیدم تا یه کم هدا بخورم و سر حال بیام. روسری ام از سرم افتاه بود و باد گرم تابستونی صورت و گردن یخ زده امو که جلوی باد کولر بود گرم می کرد.
موهای بلندم با حرکات نرمی تو هوا می رقصیدند.
حرکت محسوسی توی موهام حس کردم. زیر دلم خالی شد و ضربان قلبم شدت گرفت! آرمین داشت کشی رو که باهاش موهامو بسته بودم باز می کرد...
نمی تونستم جلوشو بگیرم چون صدام از حلقم بیرون نمیومد!
باورم نمی شه... به این زودی تحت تأثیر این دو برادر قرار گرفتم؟ یعنی اینقدر ضعیفم که نمی تونم حتی مانع این کارش شم؟ من دو روز بیشتر نیس که آرمانو می شناسم و ... همین امروز صبح از وجود آرمین خبردار شدم!
از این که احساس ضعف کنم متنفرم... اون هم جلوی اینا...!
وقتی کشو تو دستم گذاشت خواستم نگاه تندی بهش بندازم... اما نتونستم... به جاش لب پایینی امو گاز گرفتم!
لبخند زد.
سرمو سریع به جلو برگردوندم! موهام حالا تو صورت آرمان بود و نمی گذاشت جلوشو ببینه!
از اونجایی که از حوادث رانندگی خیلی می ترسیدم زود جمعشون کردم.
سکوت الان بیشتر خودشو نشون می داد، چون نه آهنگی پخش می شد و نه اونا حرف می زدند...
یه دفعه درکمال بی آبرویی صدای معده ام دراومد! از شدت خجالت سرخ شدم. دوباره لبمو گزیدم.
آرمین ناله کرد :« منم گشنمه...!»
آرمان گفت :« خب الان احساس ضعف به منم سرایت کرد. ساعت 3 شده ها!»
آرمین داد زد:« بی وجدان من دارم از گشنگی می میرم! چرا الان می گی؟»
« خب زودتر می گفتم که کلمو می کندی!»
گفتم:« نزدیک بیماستانیم. از اونجا یه چیزی می گیریم!»
آرمین:«غذای بیمارستان خوردن نداره!»
«من گفتم غذا؟»
«آدم... گشنه باشه غذا می خوره!»
آرمان گفت:« خب زنگ بزن ناصر آمار بگیر... چه قدر وقت داریم؟» چرا اینجوری حرف می زنه؟ انگار توی یه مأموریت اند!؟
تا ساعت 4:30 وقت داشتیم! الان 4 است! دارم با ساندویچم بازی می کنم و سنگینی نگاه آرمین رو که بعد از تموم کردن دومین ساندوچش رو من بود رو تحمل می کردم. آرمان داشت با آرامش غذاشو می خورد... اما نگاه اونم به من بود! مگه چه چیز جالبی و من دیدند که این جوری زل می زنند؟ اَه...
ساندویچ رو روی میز می ذارم.
آرمین:« لیدا تو بلد نیستی غذا بخوری! چرا تمومش نکردی؟»
با لبخند گفتم:« اگه تمومش نکنم، مال منم می گیری و می خوری؟
« شاید... هنوز یه کم جا دارم!»
پرسیدم:« پس شما این هیکلو اینجوری ساختین؟» و به بدن عضلانی اونا نگاهی انداختم! چه خوش اندام و خوش تیپن! چقدر دوستشون دا...
نه! من با خودمم درگیر شدم! نمی دونم دوستشون دارم یا نه!...
آن دو مکمل هم دیگه بودن. نمی تونستم جدا از هم تصورشون کنم.
دوست داشتم که اونا متعلق به من باشند...
در ذهنم گفتم:« لیدا تو اونارو دوس داری... نمی تونی انکار کنی!» ولی اینقدر سریع؟ من قبلا از پسر هایی خوشم اومده بود اما این فرق می کرد. من... عاشق اونا بودم. یه عشق غیرمنطقی! اگه مامان بفهمه من عاشق برادرهای ناتنی ام شدم ، چه سخنرانی هایی می کنه... ازم می خواد این چرندیات رو ول کنم و به مسائل سن خودم فکر کنم.
حتی از این تصوراتم ناراحت می شدم...
آرمان رشته ی افکارمو برید:« لیدا... مشکلی نداری بقیه اشو تو ماشین بخوری؟ شاید دیر شه...
صادقانه گفتم:« دیگه نمی تونم.»
آرمین اخم کرد و گفت :«باید بخوری!» لحنش بر خلاف همیشه جدی بود! اخمش خیلی ترسناک بود. چشامو درشت کردم تا مظلوم شم:« اگه بخورم دل درد می گیرم، تازه... چاق هم می شم!»
« چاق نمی شی... تپل می شی!»
ناله کردم:« واقعا نمی تونم...!
آرمان از پشت میز بلند شد و با لحن سردی گفت:« اجبای نیس!»
دوباره راه افتادیم. تو راه یه چیزی رو به یاد آوردم که باعث نگران ام شد.
اگه... خاله زهرا،آناهیتا(آنا) و آتنا هم اومده باشند چی؟
دو دختر خاله ی منفور من. آتنا 16 ساله و همسن من بود. آنا 18 سالش بود.
این خواهرها در بیشعوری همتا نداشتند.
تا جلوی در بیمارستان رسیدیم کابوسم تبدیل به واقعیت شد...
هیولای خوشگل،آنا، با یه پسر ساده و بانمک صحبت می کرد. واسه پسره متأسف شدم... گیر چه هیولای افتاده. آنا عشوه می ریخت و نگاه خیره ی پسرک رو به اندام متناسبش جلب می کرد. با آرمین از جلویشان رد شدیم. بهش سلام کردم. در حالی که آرمین رو زیر نظر گرفته بود جواب داد و پرسید:« لیدا... معرفی نمی کنی؟»
آرمین یه تای ابروشو بالا انداخت. در حالی که صدام صاف بود ولی درونم از نگاه آرمان و عشوه های آنا غوغا بود گفتم:«آرمین هستند!- و رو به آرمین ادامه دادم- آرمین ایشون دخترخاله ام آناهیتا اند!»
آنا گفت:«خوشوقتم» و دستشو جلو آورد.
اما آرمین همزمان سرشو پایین انداخت و وانمود کرد دست آنا رو ندیده! با لحن سردی که بیشتر شبیه آرمان بود گفت:« منم خوشوقتم!»
این برخورد سرد باعث شد آنا پشت چشمی نازک کنه و به ما پشت کنه!
به سمت اتاق مامانجون رفتیم. تا مامان رو دیدم پریدم و بغلش کردم.
گفت:« لیـــدا! دلم واست یه ذره شده بود!» پیشونی امو بوس کرد.
صدای آرمینو شنیدم:« سلام زهره!» خب این که عادیه... اونا کلا مامان، بابا از دهنشون در نمیاد... البته به هیکلشونم نمی خوره. مثلا آرمین با اون صدای کلفت و اون هیکل گنده بگه مامان؟
فقط می خواستم بدونم مامان می تونه اونا رو از هم تشخیص بده؟
مامان گفت:« آرمین جان؟ پات بهتر شد؟»
« آره امروز گچشو باز کردیم!م»
به مامانجون سر زدم... زیاد صحبت نمی کرد اما حالش خوب بود.
آخر سر گونه اشو بوسیدم و از اتاق بیرون اومدم.
دیدم پدر و دو پسر قد بلندش مث ستون اون گوشه ایستادند و با هم صحبت می کنند.
ناصر تا منو دید اشاره کرد که برم نزدیکشون.
« دختر خوشگلم چطوره؟» اِه... این چرا این جوری شده؟ مهربون شده! نمی خوام بگم نبود... اما یه جور دیگه شده!
خجالت زده گفتم:« خوبم»
با خنده پرسید:« این دوتا که اذیتت نکردن؟»
به آرمان و آرمین نگا کردم. آرمان پوزخند زد و آرمین متعجب به ناصر نگا کرد.
لبخند زدم:« نه!... خیلی هم راحتم!»
دستامو گرفت! چشام اندازه نعلبکی باز شد!
« حالا واست یه سورپرایز دارم!»
رفتار گرمش منو سر شوق آورد!:«چی؟!»
«آخر این هفته... میریم شمال!»
لبخند زدم. خدایی خوشحال شدم! اما بعد از چند دقیقه غمزده گفتم:« حال مامانجون که خوب نیس... پس مامان نمیاد!»
« حالش خوبه لیدا... امشب مرخص می شه! نگران نباش...من برنامه رو چیدم!
دوباره لبخند زدم. شنیدم کسی صدایم کرد!
با لبخند به سمت خاله زهرا رفتم. خاله خیلی مهربون بود... ولی دختراش؟! بغلم کرد و منو بوس کرد.
« عزیزم. حالت چطوره؟»
« خوبم. مرسی خاله. شمام که مث همیشه خوبید!»
« خدا کنه همه سرحال و خوشحال باشن. مخصوصا تو.»
«ممنون
با یه خنده ی تصنعی پرسید:« لیداجون! می دونم الان وقت مناسبی نیس ولی نگران شدم! رفتارشون خوبه؟»
خاله همیشه آدم رک و راستی بود و سعی نمی کرد با سوال های زیاد موضوع رو مو شکافی کنه.
جوای دادم:«بله خوبن! آدمای راحت و جالبی اند!» راستشم گفتم!
با خوشحالی گفت:« خدارو شکر انگار زهره این دفعه اشتباه نکرده! ولی عزیزم اینقدر سخت نگیر. نسبت به قبل کمتر میخندی ها! من حواسم بهت هس! عروس خودمی دیگه!»
زهرخند زدم! هه... بازم اون شوخی قدیمی و بی مزه! من از پسرخاله بزرگم خوشم نمی آد. گرچه بیشتر از خواهراش دوسش داشتم اما... هادی فقط به درد مباحثه علمی می خورد. کی اول اون و منو به اسم هم خوند؟
خواستم برم که خاله گفت:«آتنا و هادی اونجا اند.» خدایی شوهر خاله ما هم کم داره ها! هادی،آناهیتا و آتنا؟!
اصلا اسم اونا چه ربطی به من داره؟
«سلام!»
آتنا یه نگاه که ازش غرور می چکید تحویلم داد!گفت:« سلام
هادی هم که بعد از جواب آتنا متوجه من شده بود بلند شد و با همون حالت مودب همیشگی و اعصاب خوردکنش گفت:« سلام... خوب هستید؟»
یه دفه متوجه شدم که پسرا چقدر با هم متفاوت اند!
آرمان ، آرمین و هادی هر سه 19 ساله بودند اما زمین تا آسمون با هم فرق داشتند.
آتنا رشته ی افکارمو پاره کرد:« لیدا به چی اینجور فکر می کنی؟ که حالت خوبه؟»
لحنش تحقیرآمیز بود.
جواب دادم:« خوبم!»
به لباس هام نگاهی انداخت و آروم گفت:« این تیریپ داهاتی چیه زدی؟»
چشام باز شد! تا به حال به این مستقیمی بهم توهین نکرده بود! ادامه داد:« نکنخ مده؟»
به لباسام نگا کردم... مشکل خاصی تو شون نبود. خیلی خودمو کنترل کردم تا اشکام جاری نشه!
سرمو پایین انداختم و آرزو کردم ملیکا اینجا بود و یه جواب دندونشکن به این می داد
صدای آنا رو شنیدم:« هادی... بابا کارت داره!»
وایی... حالا من موندم و این دوتا دختر مازوخیسمی!
آنا گفت:« لیدا! تحویل نمی گیری؟!»
جواب دادم:« باید کسایی رو تحویل گرفت که که ادب و شعور داشته باشن!»
با صدای نازک گفت:« یعنی می خوایی بگی ما ادب نداریم؟»
آتنا زود همه چیزو قبل از این که مامانش متوجه بشه جمع و جور کرد:« لیدا با تو نمی شه شوخی کرد؟ ببخشید خب؟!
لبمو گزیدم تا خنده ای که توی سینه ام می جوشید همونجا بمونه...!
یاد جمله ی آرمین افتادم... هر غلطی نکن که بعدش...
آنا بی حوصله پیشنهاد داد:« بریم پارک!» از بیمارستان بیرون زدیم.
من و آتنا روی نیمکت نشستیم و آنا رفت شارژ بخره.
آتنا پرسید :« چه خبر؟»
«هیچی!»
« نمی شه که خبری نباشه!»
حرفی نزدم!
خودش ادامه داد:« اون دوتا پسر هیکلی ها پسرای آقا ناصر بودن؟ یعنی داداشات ؟»
پس می خواست فوضولی کنه!
«آره!»
واقعا از این که الان اونا رو مث برادر های واقعی ام می دیدم خوشال بودم.
آتنا گفت:«اِه... هادی هم که اینجاس!»
سرمو بالا آوردم. آره! چقدر قدش نسبت به قد آرمان کوتاهه! آرمان؟ اونا با هم چی کار می کنن؟
ادامه داد:« اون داداشته؟»
«آره.»
«اسمش چیه؟»
«آرمان.»
تکرار کرد:« آرمان... آرمان...!»
وقتی آرمین هم اومد پرسید:« و اون!؟»
«آرمین!»
« خیلی شبیه اند! دوقلو اند؟»
« آره... واقعا شبیه اند!»
آنا کنارم نشست و پرسید:« به چی زل زدی آتنا؟»
« به داداشای لیدا!»
اونم باهاش همراهی کرد. دیگه کفرم دراومده بود؛ هم واسه این که اونجوری به آرمان و آرمین نگا می کردند و هم این که حوصله امو سر برده بودند!
به گوشی ام یه نگا انداختم.
5 تا miss call داشتم!
شماره مامانو گرفتم:« الو...؟»
« لیدا کجایی مردم از نگرانی...!»
« با آنا و آتنا تو پارکم.»
« نمی خوایی بری خونه؟»
« باید برم؟»
«بلـــه! امشب ما هم برمیگردیم! شما الان برید!»
بلند شدم تا به سمت برادر های گرامی برم!
آنا با بدگمانی پرسید:« کجا؟» آتنا هم بهم زل زد.
«باید بریم خونه. مامان الان زنگ زد تا بگه راه بیفتیم.» ولی در کل به شما چه؟!
اونا هم دنبالم اومدن تا بریم پیش پسرا.
منظره ی واقعا خنده داری بود!
هیکل کوچیک هادی بین آرمان و آرمین بود. آرمین به صندلی تکیه داده بود و صورتش به خاطر خنده هایی که فرو خورده بود سرخ شده بود. آرمان هم پیشونیشو به دستش تکیه داده بود وعاقل اندر صفیح به هادی نگاه می کرد. هادی هم درحالی که عینکشو بالا می داد یه چیزی رو واسه آرمان توضیح می داد! بالای سرشون که رسیدیم گفتم:« آرمان؟»
چشماشو مالید و اونا رو جمع کرد، بعد مث آدمای گیج بهم زل زد.
ادامه دادم:« مامان زنگ زد گفت بریم خونه!»
آرمان لب پایینی اشو گاز گرفت و لبخند شرورانه ای زد.
آرمین گفت:«اووو... قربون زهره برم!»
آرمان ریز ریز خندید:« آقا هادی اگه درس تموم شده با اجازه من برم ماشینو بیارم!»
هادی گفت:« توضیحاتم تمومه!»
«پس با اجازه!» و برای خواهر های هادی هم سری تکان داد و شل و ول و خسته ازمون دور شد!
آرمین نفس عمیقی کشید و گفت:« خیلی خوشحال شدم باهات آشنا شدم هادی!» دستشو فشرد و پوزخندی زد. به دو دختر گفت :« خدافظ »
مچ دستمو چسبید و دنبال خودش کشید! برای آنا و آتنا دست تکون دادم.
خودمو به آرمین رسوندم. نفسی تازه کردم... هنوز پام به آسفالت نرسیده بود که هامر نقره ای و گنده جلومون ترمز زد!
آرمین باز هم عقب نشست
آرمان:
جلو پاشون ترمز کردم و در جلو رو واسه لیدا باز کردم. وقتی نشستند تازه یه نفس راحت کشیدم و پامو رو پدال گاز فشار دادم. هنوز از اونجا دور نشده بودیم که آرمان شروع کرد... چنان بلند می خندید که لیدا ترسید.
درحالی که اشک تو چشماش جمع شده بود بریده بریده گفت:« اگه حامد یکی مث هادی رو تو گروهش داشته باشه همه مون دیوونه می شیم!» راست می گفت یکی مث هادی تمام وقت رو اعصاب باشه... فکرشو بکن!
ادامه داد:«شکستمون قطعی می شه!» بازم راست می گفت.
خندید:« حیف که موقع سخنرانیش آینه نداشتم بدم قیافه تو ببینی. خیلی باحال شده بودی!»
عصبانی شدم و داد زدم:« تو بحث هکو کشیدی وسط؟!»
«بابا فک نمی کردم اینقدر جدی بگیره! »
به یاد عذاب هایی که وقت گوش دادن به چرندیات هادی کشیدم افتادم، داد زدم:« لعنتی، استخوناتو خورد می کنم.»
«باش منم همینجوری وایمسم تو تک تک بشکونشون»
«خفه!»
«با هم خفه می شیم من بدون تو هیچ جا نمی رم!»
لیدا آروم پرسید:«چی شده؟»
نگاش کردم... باورم نمی شه... ترسیده؟
به خودم مسلط شدم و گفتم :« هیچی... فقط اعصابم یه کم به هم ریخته.»
« چرا؟»
آرمین به جام جواب داد :«نگرانه...!»
لیدا دوباره پرسید :«نگران چی؟»
آرمین رو نمی شد ساکت کرد. ادامه داد:« نگرانه که از آثار طولانی مدت بحث با هادی دیوونگی باشه... بعد دیوونه بشه نتو نه به وضایفش به عنوان آلف...!»
حرف آرمین رو قطع کردم و قبل از این که بند آب بده. جواب دادم:« این پسر خالت هادی بد جور رو اعصابم راه رفت منم الان یه کم عصبی ام...همین!»
آرمین گفت:«خب مگه مرض داشتی ازش راجع به Hک پرسیدی؟»
غریدم:«تو پرسیدی آرمین!»
لیدا معصومانه گفت:«مگه چی کار کرده؟ اون که پسر خوبیه!»
پسر خوب؟ داغ کرده بودم این حرفش باعث شد منفجر شم... البته نه کاملا....
حتما دوستش هم داره! خیلی آروم جوری که متوجه شدت عصبانیتم نشه گفتم:« همین پسر خوب دیوونم کرد! می خواست هر چی بلد بود بهم یاد بده!»
«خوب این دست خودش نیس... نمی خواد خودنمایی یا فخرفروشی کنه...قصد اذیت کردن هم نداره...اما عاشق یاد دادنه. من اشکال های درسی مو از اون می پرسم!»
نمی دونستم می تونم خودمو کنترل کنم یا نه... از این که می شنیدم لیدا از اون دیوونه ی مردنی خوشش میاد داشتم آتیش می گرفتم.
بالاخره خودم یه بلایی سر هادی میارم. البته با کمک آرمین!
آرمین که می خواست بحث و عوض کنه گفت:«حالا ولش... قضیه که تمومه!.»
جواب دادم:«نه خیر تازه شروع شده قضیه امون!»

«منظورت چیه؟»
ببین شدت شوک چقدر بود که حتی آرمین هم نگران شد.
گفتم:«تو می دونستی اونا هم دارن باهامون میان شمال؟»
این دفعه لیدا با صدای زیری گفت:«چی؟»
پرسیدم:«مشکلت چیه لیدا؟»
شاکی گفت:«آدم می ره مسافرت خوش بگذرونه نه این که عذاب بکشه!»
آرمین خطاب به من گفت:«خوبه باز می گه آدم.»
منظورشو گرفتم. مسافرتو خوشگذرونی فقط واسه آدم هاست... نه اونایی که نیمه انسان اند...نه غیر انسان ها!
با لبخند به آرمین گفتم:«این که به ما مربوط نیس!»
آرمین با شک پرسید :«آرمــان؟ حالا راست گفتی؟»
«نه پس!»
«تو یه ویلا؟»
«نه»
«باز خوبه هر وقت خواستیم می تونیم بریم بیرون!»
لیدا سرشو تکون داد . فکر می کردم از همراهی اونا خوشحال بشه اما انگار بیشتر توی ذوقش خورد.
روی صندلی کز کرد و به بیرون نگاه می کرد.
منم توی افکارم غرق شدم .
حامد!!! دشمن قدیمی ما...آلفای گروه مقابل! قرار بود ما حد اقل یه هفته از گروه جدا شیم. الیاس می تونست یه هفته گروهو بگردونه.
اما الان چند چیز با هم اتفاق افتاده بود... اول اینکه دشمنی بالا گرفته بود ولی هر دو گروه برای اینکه افراد جدید اضافه می کردند ضعیف بودند و گروه ها نا منظم بودند.
قضیه حل نشده ی وجود دو آلفا توی یه گروه هم بود. من و آرمین!
همه چیز عجیب و ناراحت کننده بود به جز وجود لیدا...!
به اینجا که رسیدم... یعنی قسمت های خوبش آرمین با ارتباط ذهنی -تله پاتی- گفت:« ناراحت نباش آرمان. حامد هم الان وضعیت خوبی نداره. بهتر نیس ما صلح اعلام کنیم؟»
جواب دادم:«نه اونجوری می فهمه اوضاعمون چقدر خرابه... باید صبر کنیم خودش پیش قدم شه!»
«اگه این کارو نکرد چی؟»
«ما نمی ریم!»
آرمین غرید:« لیدا رو تنها بذاریم؟»
«راستش آرمین نمی دونم.... همه راه ها بن بسته!»
«خسته شدم آرمان. کم آوردم... دلم می خواد یه نفس راحت بکشم.... ما که نشونمونو پیدا کردیم... دیگه چرا باید ناراحت باشیم؟»
غم به وجودم رخنه کرد...آهی کشیدم.
صدای خنده ی ریز لیدا توجه امو جلب کرد.
گفت:«نگا کن این پسره چه بامزه است!!!!»
من و آرمین هر دو با اخم به پسری که توجه لیدا رو جلب کرده بود نگاه کردیم.
حامد پشت فرمون اون ماشین نشسته بود و حمید داداش کوچیکه ی حامد و بتای اون گروه توجه لیدا رو جلب کرده بود.
حامد با حالت عصبی اشاره کرد و در خواست کرد باهامون حرف بزنه. آرمین جوابشو داد.
به سمت کوچه های تاریک ته شهرک روندم.
پیام ذهنی واسه الیاس فرستادم:«الیاس تا یه ربع دیگه سر قرار باش!»
پرسید:«چی شده...؟
«جلسه با حامد. بتاش اومده تو هم باید باشی!»
« اومدم»
وقتی کوچه خودمونو رد کردم لیدا پرسید:« فک کنم اینجا باید می پیچیدی!»
با یه لبخند تصنعی جواب دادم:« یه کار فوری پیش اومده... زود برمی گردیم. تو فقط پیش آرمین بمون. باشه؟»
اخم کرد:«مگه چی شده؟»
ترمز زدم و خیلی جدی گفتم:«توضیح می دم. الان وقتش نیس...!»
وی ماشین نشسته ایم.
گفتم:« لیدا! بیا عقب بشین.»
جوابمو داد:«نیم ساعت شد چرا نیومدن؟»
«نگرانی؟»
به سردی جواب داد:«نه حوصله ام سر رفته.» و بر گشت طرفم تا چشمای سرد و بی روحشو ببینم.
گفتم:«خب... میان!»
دستشو برد تا در ماشینو باز کنه.
به سمتش حمله ور شدم و شونه اشو گرفتم:«کجا؟» صدام عصبی بود.
او هم با عصبانیت گفت:« خودت گفتی بیام عقب.»
جمله ام رو تو 4 بخش گفتم:« درِ. ماشینو. باز. نکن!» خیلی محکم و خشن دستورو دادم.
معصومانه پرسید:« پس چه جوری بیام عقب؟»
«از بین صندلی ها!»
به فضای خالی بین صندلی اشاره کردم.
جواب داد:«رد نمی شم. بعدشم چه عیبی داره مث بچه آدم بیام عقب بشینم؟»
می خواستم بگم دختری که ذهنی نشونه گذاری شده اما رو بدنش نشونه ای نیس نباید جلو بقیه همنوع هامون...
حرفمو خوردم و به جاش گفتم:« میای یا نه؟»
«آخه رد نمی شم!»
« تو خیلی کوچولویی حتما رد می شی.»
یه دفعه انگار که قهر کرده باشه برگشت و گفت:«جلو راحت ترم!»
با صدای گرفته، فیلم بازی کردم:« لیـــدا!؟» مثلا من ناراحتم!
برگشتو به صورتم نگاه کرد. ادامه دادم:«بیا عقب...»
روی زانو هاش رو به من نشست و با قیافه ی شیطون مث بچه ها لج کرد:« نچ!!!»
حالت خودشو گرفتم و شیطون تر از خودش گفتم:« لیدا مجبورم نکن که...!»
«که چی؟»
« خودم بکشمت عقب!»
«نمی تونی...!»
لبخندی تحویلم داد. خم شدم طرفش و گفتم:«خودت خواستی...!»
کمر باریکشو گرفتم و به طرف خودم کشیدم. مثل یه بچه سبک بود. یه جیغ کوچولو کشید و دستامو گرفت که از کمرش جدا کنه. خیلی آروم از بین صندلی ها ردش کردم.
برشگردوندم تا وقتی نشست بهم تکیه بده. چون نمی تونست رو پاهام بشینه پاهامو باز کردم که بینشون بشینه!
در حالی که نفس نفس می زد دستشو گذاشت رو رونم تا بدنشو ازم دور کنه.
مانعش نشدم . دوست نداشتم احساس ناراحتی کنه.
موزیانه پرسیدم:« پس نمی تونم؟!»
آروم خندید و گفت:« نـــه! تو یه غولی هر کاری می تونی انجام بدی!؟»
لبخند زدم.
پرسید:« می شه اون کنار بشینم؟»
«البته!»
اجازه دادم آزادانه حرکت کنه. بعد از این که راحت نشست پرسید:« چرا تو با آرمان نرفتی؟»
«دوس داشتی برم؟»
«نه...نه! فقط پرسیدم!»
«برا این که تو تنها نمونی!»
«این کارتون چیه؟»
فکر کنم بهمون شک کرده بود!
با خنده گفتم:« قاچاق...!»
هه....!
جیغ زد:«چــــی؟»
«هیچی بابا... شوخی کردم!»
بهم حمله کرد.:«راستشو بگو...» موهامو گرفته بود و می کشید!
گفتم:« لیدا گفتم که شوخی کردم!»

تو چشام زل زده بود ...عصبی...!
دوباره با جیغ گفت:«دروغ می گی...!»
«خب از آرمان بپرس! ...شوخی کردم!»
چند لحظه دیگه زل زد بعد گفت:«دیگه از این شوخی ها نکن!»
با خنده پرسیدم:« چرا شوخی نکنم؟»
نگاه تندی بهم انداخت و گفت:« چون خیلی ضایع است بعد از 16 سال داداش قاچاقچی پیدا کنی!»
آها... اونوقت خوبه بعد از 16 سال یه خواهر پیدا کنی که موهاتو بکشه؟!
قصد داشتم اذیتش کنم.. خودمو به نفهمی زدم. پرسیدم:« قاچاقچی؟»
گیج نگام کرد:« خودت گفتی..!»
« من؟ کی؟»
« همین چن دقیقه پیش!»
«چن دقیقه پیش چی گفتم؟»
دو باره جیغ زد:« اَااااه! اذیت نکن!»
« اذیت؟ من کی اذیتت کردم؟»
لیدا درمونده نگام کرد. نیشخند موضیانه ای تحویلش دادم و چشمکی زدم!
دیدم آرمان و الیاس از دور اومدن. الیاس کنار آرمان جلو نشست. لیدا آروم گفت :«سلام»
الیاس برگشت و با لبخند پت و پهنی جواب داد:« سلام لیدا خانم!»
تو ذهنم خطاب به الیاس گفتم:« نیشتو ببند... لیدا رم اینجوری نگاه نکن!»
الیاس با صدای بلند گفت:« معذرت می خوام!»
لیدا لباشو جمع کرد و متعجب به الیاس نگا کرد. حتما واسه عذرخواهیش تعجب کرده!
از آرمان پرسیدم:«چی شد؟ حامد چی گفت؟»
آرمان پرسید:« مگه نشنیدی؟»
«نه!»
مگه پیش لیدا حواسم می تونس به اونا هم باشه؟
گفت:« تا وقتی وضعیت گروه ها مشخص نشده تو صلحیم!»
«تو صلحیم؟»
واقعا ناراحت شدم.
الیاس گفت:« خب تکلیف بچه ها باید معلوم شه!»
وارد پارکینگ شدیم. لیدا از ماشین پیاده شد و با بیشترین سرعت رفت تو خونه. الیاس هم با نگاهش لیدا رو بدرقه کرد.
آرمان که داشت حرف می زد متوجه حواس پرتی الیاس شد و یه پس گردنی بهش زد و پرسید:« فهمیدی چی گفتم؟»
الیاس مظلومانه گفت:« نه!»
گفتم:« بریم تو خونه دوباره بگو...!»
لیدا
بد جور از رفتار این دوتا برادر و دوستاشون متعجب بودم. اون از یه دفعه ای صحبت کردنشون بی هیچ مقدمه ای. اینم از قدرت زیادشون! هم آرمان، هم آرمین خیلی راحت انگار که دارن به عروسکو جابه جا می کنن منو جابه جا می کردند! چرا اونا اینقدر زور دارند؟
لباس راحتی پوشیدمو موهامو بافتم که اعصابمو خرد نکنه!
طبقه پایین رفتم تا آب بخورم.
دو پله ی آخرو پریدم و آروم کف خونه فرود اومدم. فکر می کردم کسی جز من خونه نیست. اما ناگهان سه جفت چشم بهم دوخته شد.
حس کردم خون به صورتم دوید. سرخ شدم و آروم مث یه خانم رفتم سمت آشپزخونه.
داشتم کم کم آب می خوردم که صدای زنگ خونه رو شنیدم.
چون نزدیک بودم رفتم درو باز کنم:«بله؟»
پسری پرسید:« منزل صالحی؟»
یه پسر دیگه گفت:« خفه بابا! آرمان خونه اس یا آرمین؟»
«بله!»
«پس درو باز کن!»
مطیعانه درو باز کردم، تو مانیتور دیدم 5،6 تا پسر گنده اندازه الیاس اومدن تو خونه!
رفتم تا لیوانمو بردارم و برم اتاقم. تند تند کارمو کردم چون دوس نداشتم اون پسرا منو تو این وضعیت و لباسا ببینن!
قبل از این که به لیوانم برسم در ورودی خونه باز شد.
از بین پسرایی که وارد شدند فقط علیرضا و سامان رو می شناختم. لیوانو دو دستی گرفته بودم. وقتی خواستم برم یکی از اون گنده ها گفت:« سلام خانم!» و ابروشو بالا انداخت. لحنش یه جور خاصی بود!
خیلی خجالتی گفتم:« سلام.»
وقتی دستشو جلو آورد که بهم دست بده سامان گفت:« حسین... تنتو واسه کتک خوردن نرم کردی؟ چون قراره بعدش یه فصل از آرمین بخوری!»
چرا هیچ جای زخمی رو صورت سامان نبود؟ من خودم امروز زخم عمیقشو دیدم؟! وای خدا! پس چی شده اون؟ دارم دیوونه می شم!
حسین به آرمین نگا کرد پرسید:« واقعا؟»
آرمین فقط نگاهش کرد!
همه ی پسر ها به جز آرمان و آرمین که به حسین زل زده بودند به من نگاه می کردن.
یه جوری منو نگا می کردند که انگار یه مجسمه قیمتی ام و می خوان منو بخرن. مطمئنم که الان صورتم سرخ شده.
خیلی تند به طرف اتاقم دویدم. هنوز نرسیده بودم که اشکام جاری شد... نمی دونستم برا چی دارم گریه می کنم. شاید از شدت خجالت!
دستم میلرزید. آب توی لیوان تکون می خورد و ازش بیرون می ریخت. روی میز گذاشتم و بعد خودم دمر روی تخت افتادم. گریه ام شدت گرفت، نمی تونستم صدای هق هق هامو خفه کنم. سرمو به بالشم فشار دادم.
بعد از این که 20 دقیه مداوم اشک ریختم،تو سرم احساس سنگینی می کردم.
به بالشم تکیه داده بودم و با موهای خیس از اشکم بازی می کردم و به آهنگ های پر سر و صدایی گوش می دادم تا اعصابم آروم شه.
چرا گریه کردم؟ شاید واسه این که تا حالا به این ضایعگی مورد توجه پسرا نبودم... یعنی اصلا مورد توجه نبودم!
حس می کردم اونا با نگاهاشون بهم آسیب زدن. الان ازشون متنفرم... از همه شون!
صورتمو شستم و بلوزی رو که از اشکام خیس شده بود عوض کردم.
گوشمو به در چسبوندم. سر و صداشونو نمی شنیدم. درو باز کردم و رفتم پایین.
فقط یکی شون اونجا بود. مطمئن نبودم آرمینه یا آرمان.
وقتی از کنارش رد شدم سرشو بالا آورد و صدام کرد:« لیدا؟»
نگاش کردم. آرمان بود. وقتی چشمای قرمزمو دید اخم کرد و پرسید :« چی شده؟ چرا گریه کردی؟»
دستشو جلو آورد و بازومو تو چنگ گرفت. می خواست کاملا رو صورت و حرکاتم نظارت کنه. نمی تونستم جلوی قدرت بی انداره اش مقاومت کنم. منو جلو کشید.
به چشماش خیره شدم و خیلی سرد دروغ گفتم:« گریه نکردم!»
« چرا! از چشات معلومه»
سکوت کردم.
دستور داد:« بگو چی شده؟!»
دریغ از یه کلمه... حرف نمی زدم!
دستاشو دور بازوهام محکم کرد و فشارشون داد. دردی تو بازوها و دستام پیچید.
بدنم رو به بدن گرم و عضلانیش نزدیک کرد. با آرامش بازوی راستمو ول کرد و کمرمو نوازش کرد و بدنم رو آروم به هیکلش فشار داد.
حس آرامش و امنیت عجیبی داشتم. دوست داشتم تا ابد تو آغوشش باشم. اما صدایی تو ذهنم فریاد می زد:« از اون دور شو... اون احساساتتو جریحه دار کرده!»
می خواستم ازش دور شم که دست دیگرشم بازومو رها کرد و کتفمو نوازش کرد تا به شونه ی مخالف رسید.
آروم تو گوشم زمزمه کرد:« تا نگی نمی ذارم از جات تکون بخوری!»
با این که عاشق بودن تو این وضعیت بودم اما بازم کله شقی می کردم.
گفت:« بگو!»
هیچی نشنید.
«لیدا؟!»
بدنم تو آغوشش فشرده تر می شد. عضلات برآمده اشو دور کمر و کتفم حس می کردم.
ضربان قلب تند شده بود. تموم بدنم از شدت هیجان داغ شده بود.
نفس گرم آرمان گردنمو نوازش می کرد. سست شدن بدنمو حس کردم. انگار داشتم هشیاری امو از دست می دادم.
وقتی این حس بهم حمله کرد مث بلبل زبون باز کردم:« من ... من فقط واسه این که اون پسرا اونجوری نگام کردن ناراحت شدم...راست می گم!»
«خوبه...»
با یه آرامش خاص رضایتشو اعلام کرد. عاشق احساس ضعفی شده بودم که ناشی از نزدیک شدن صورت آرمان به گردنم بود اما از این که جلوش احساس ضعف کنم متنفر بودم!
سعی کردم ازش دور شم اما نتونستم حتی یه سانتی متر هم جابه جا شم.
پرسیدم:« می شه برم؟»
صورتشو پایین آورد و نزدیک صورتم نگه داشت:« کجا؟»
سرمو آوردم پایین تا بیشتر نزدیک نشه... همون طور که نفس نفس می زدم گفتم:« یعنی ولم می کنی؟»
«نه!»
دوباره من رو میان بازو هاش فشرد...
با التماس گفتم:« ولی تو گفتی بعد از این که گفتم می ذاری برم!»
با لبخند گفت:« نه! من گفتم تا وقتی نگی نمی ذارم از جات تکون بخوری... نگفتم وقتی گفتی می ذارم بری!»
دستمو روی شونه های پهنش گذاشتم . دوباره التماس کردم:« خواهش می کنم!»
چشماشو بست ،لب پایینی شو گاز گرفت و منو بیشتر به خودش فشار داد، زیر لب گفت:« وااای...لیــدا!»
ولم کرد و روی صندلی نشست.
وقتی ازش دور شدم با این که تابستون بود و هوا گرم اما احساس سرما کردم. با تموم وجودم می خواستم دوباره تو آغوشش باشم.
به خودم گفتم لیدا تو هم بی جنبه ای هااا.
به ساعت نگا کردم.9 بود.
باید تا کی منتظر مامان می موندم؟
حالا چی کار کنم تا ذهنم دوباره طرف این دو تا نره؟
خب خونه چه جوریه؟
ترتیب و هارمونی خاصی تو وسایل دیده می شد... مبل و میز ها تیره بودند. همرنگ پارکت. رنگ همون چند تیکه فرش که پهن بود کمی روشن تر از بقیه وسایل بود اما انگار تو این خونه با این همه رنگ تیره آدم افسرده می شه... فقط یه نقطه ی رنگی دیده می شد اونم یه سکو بود پر از کوسن های رنگی...
رفتم تا روی سکو بشینم.
دوباره همه طرفو نگا کردم. دیگه افکارم تحت کنترلم نبود...
به این فکر می کردم که دیروز چه حسی نسبت به آرمان داشتم و الان چی...؟
دیروز من از اون آدم مغرور متنفر بودم اما الان عاشق آرمان بودم... همون طور که به آرمین عشق می ورزیدم. این دو تا داداش خیلی دوس داشتنی بودن!
هر دوتا پر انرژی بودند، صدای خشن، دورگه و کلفتی داشتند.
به عنوان پسر زیادی خوش قیافه بودند.شخصیتشون هم که شبیه هم بود.
تنها تفاتشون این بود که آرمان تودار و جدی بود اما آرمین شوخ و خودمونی.
هر دو تاشون گرم و دوس داشتنی بودند.
تا به حال عاشق نشده بودم... نمی دونستم چه فرقی با دوست داشتن داره.
اما حدس می زدم عاشقشون شدم. عاشق هر دوشون! موضوعی که با تموم قدرت و وجودم باهاش مبارزه می کردم چون می دونستم اونا چنین حسی به من ندارند.
تو افکارم غوطه ور بودم که آرمان گفت :« لیدا؟» نگام به سمت صداش چرخید.
«بله؟»
« هنوز ناراحتی؟»
«نه.»
« پس چرا حرف نمی زنی؟»
« چون حرفی ندارم!»
بعد از این که جمله ام تموم شد نگاش رو صورتم خشک شد. چند ثانیه بهم زل زد بعد زمزمه کرد:« ای کاش می دونستی کلمه هات چقدر سرد اند!»
به سمت اتاقش رفت...
با نگام دنبالش کردم.
از دستم ناراحت شده... دوست نداشتم ازم دلخور باشه.
می خواستم دنبالش برم و از زندون ناراحتی آزادش کنم. اما نمی تونستم از جام تکون بخورم. بی حال روی کوسن ها افتادم...
دکمه های پیرهنمو باز کردم. یه رکابی طوسی پوشیدم و روی تختم نشستم.
این که لیدا با ما رفتار گرمی داشت... زاده ی توهمم بود؟
اگه اون نمی خواست با ما صمیمی بشه مجبورش می کردیم.
اون مال ما بود. ما؟ من یا آرمین؟ احتمالا هر دوتامون.
دلم می خواست دوباره اونو بغل کنم و بدن ظریفشو لمس کنم.
حیف که اون از این کار خوشش نمی اومد.
رفتار سردش هر کسی رو خسته و ناامید می کنه اما مارو نه...
شلوار ورزشی پوشیدم و پله هارو یکی یکی اومدم پایین.
به پله ها زل زده بود و آروم نفس می کشید...
روی کاناپه نشستم و تلوزیون و play3 رو روشن کردم.
تلاش می کردم یه کاری بکنم که نذاره به لیدا فکر کنم. من نباید بهش فکر کنم!
وقتی اون ارزشی برا من یا آرمین قائل نمی شه... چرا باید...؟
من مشغله های عادی نداشتم ... چون اصلا معمولی نبودم. من و برادرم کاملا غیر عادی بودیم... همون طور که اجدادمون بودن. همون طور که دوستامون... اعضای گروهمون هستند.
بازی combat 6 رو باز کردم.
حرکت لیدا رو تو پس زمینه دیدم. آروم اومد و کنارم نشست. به بازوی راستم نگاه می کرد.
با تموم وجودم ... تموم قدرتم سعی می کردم بهش نگا نکنم.
اما یه کاری که مجبورم کرد.
انگشتای کوچیک و سردش رو رو بازوم حس کردم.
زیر چشمی نگاش کردم. داشت نقش خالکوبی رو بازومو دنبال می کرد.
خالکوبی که مختص من و آرمین بود... دو آلفای گروه. یکی از گروه های اصیل گرگینه ها...!
گرگینه هایی که سراسر دنیا پخش شدن و کارشون ایجاد امنیت واسه مناطق تحت پوششونه.
سرمو کامل برگردوندم و با اخم بهش زل زدم.
وقتی اخممو دید دستشو عقب کشید و آروم گفت :« ببخشید.»
یه لحظه واسه این که باهاش بد رفتار کردم ناراحت شدم و دلم واسش سوخت.
ولی اخممو حفظ کردمو پرسیدم:« چی رو ببخشم؟» گیج نگام کرد! انگار متوجه منظورم نشده بود!
به دستاش چشم دوخته بود:« این که بی اجازه به... اِه... خالکوبیت دست زدم؟» جمله اش سوالی بود؟
سرد گفتم:« عب نداره!» و دوباره به تلوزیون نگا کردم.
آروم پرسید:« می تونم یه سوال بپرسم؟»
«هوم»
دوباره دست سردشو رو بازوم حس کردم.:« این خالکوبی نشونه ی گروهتونه؟»
نشونه ی گروه؟ اون اینا رو از کجا می دونه؟
با تعجب پرسیدم:« گروه؟»
« آرمین و ... تو هی می گید گروه... نمی دونم... بچه ها از این چیزا!»
دوزاری ام افتاد:« آره... یه جورایی!»
با بدگمانی پرسید:« یه جورایی؟» و چشماشو ریز کرد!
« خب قراره تو این یه هفته که میریم شمال من و آرمین واست همه چیو توضیح بدیم!»
اخم کرد. پرسید:« می شه یه چیز دیگه هم بپرسم؟»
منتظر موندم.
گفت:« آرمین امروز یه چیزی بهم گفت... که نگرانم کرد...»
خاک تو سرت آرمین... باز چه گندی زدی؟
ادامه داد:« نمی دونم شوخی می کرد؟ اون گفت.... تو کار قاچاق اید!»
چشم هام 4 تا شده بود! قاچاق؟ خنده ام گرفته بود ولی هی خودمو کنترل می کردم! آخرش یه پوزخند زدمو گفتم:« اون وقت تو باور کردی؟ تو نباید همه حرفامونو باور کنی!»
هنوز جدی بود:« پس چه جوری بفهمم دارید شوخی می کنید یا راست می گید؟»
« اوووم.... مگه خود آرمین نگفت شوخی کرده؟»
« چرا!»
« پس شوخی کرده دیگه...!»
چند لحظه ساکت موند... بعد خیلی دلنشین گفت:« فقط نگران شدم!»
تو پوستم نمی گنجیدم! داشتم ذوق مرگ می شدم! واسمون نگران بود... واسش ارزش داشتیم!
تا چند دقیقه پیش تو اشتباه محض بودم.
نفس عمیقی کشیدم:« لازم نیس نگران باشی...»
دوباره توی سکوت غرق شدیم. لیدا متفکرانه به طرح پیچ در پیچ نشونه ی من و آرمین که مختص آلفا های گروه های خودمون بود نگاه می کرد.
منم مثلا بازی می کردم اما بیشتر حواسم به لیدا بود.
به این فکر می کردم که این اتفاق دقیقا طبق گفته های ناصر و پیشینیانمون پیش رفته بود... با یه تفاوت!
به جای این که یه نفر کسی رو نشون کنه، دو نفر... یک نفرو نشون کرده بودند.
وابستگی شدید و سریع ما به لیدا درستی این رابطه رو ثابت می کرد.
رابطه ای فرا تر از طبیعت... رابطه ی بین انسان و گرگینه!
درسته!
من یه گرگینه ام!
مثل آرمان یا الیاس و بقیه بچه ها...
ما یه گله ی بی اعصابیم! این ژن عجیب و بامزه ی تبدیل شدن به گرگو از پدرامون به ارث برده بودیم و با دشمنان پدرانمون می جنگیدیم!
حقیقت وجود ما اینه!

ادامه دارد...

ادامه دارد...

ادامه دارد ...

ادامه دارد ...

(13-09-2014، 6:04)SmOkE bOy2 نوشته است: دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
  تا خوندم دهنم سرویس شد
چرا؟؟؟؟

ادامه دارد ...

ادامه دارد ...

ادامه دارد ...

ادامه دارد ...

ادامه دارد ...

آرمان:
داشتم از شدت استرس و دلهره می مردم.
یعنی لیدا الان چی کار می کنه؟
طاقت نیاوردم:« لیدا؟»
بعد از چند لحظه جواب داد:« بله؟»
« خوبی؟»
« آره... دارم به ناله های هادی گوش می دم!»
اخم کردم:« چرا؟»
با خوشحالی جواب داد:«چون دستشو لای در گذاشتم و از اتاق بیرونش کردم!»
نگران شدم:« لیدا الان حال خودت خوبه؟»
« اوهوم... آرمان خسته ام! می ذاری بخوابم؟!»
«آره ... مواظب خودت باش... شب خوش!»
« شب بخیر!»
باورم نمی شه لیدا مثل قبل شده... انگار نقشه هایی که کشیده دارند جواب می دهندو
خبر هارو به آرمین رسوندم...
با تعجب نگاهم کردو دست از یورتمه رفتن روی میز با انگشتاش برداشت.
انگار اعصابش راحت شده... روی تختم افتاد و خوابید.
الان خیالم نسبت به قبل یه کمی راحت تر شده...
نفس عمیقی کشیدم و به سمت پنجره رفتم.
به تاب نگاه کردم ... یاد روزی افتادم که لیدا تازه اومده بود اینجا...
روی تاب نشسته بود و با اون چشمای درشتش خونه رو می کاوید و منتظر من و آرمین بود.
ناگهان...
سامان و الیاس جلوش سبز شدند.
لیدا با خونسردی از اونا دور شد و بعد سامان برای عذر خواهی دست لیدا رو بوسید و از آرمین مشت خورد...
نا خودآگاه لبخند زدم.
چه روز های خوبی بودند...
حداقل بهتر از حالا بودند.
حالا که باید از لیدا دور باشیم و تو دلتنگی اون به سر ببریم.
هدفون رو توی گوشم گذاشتم و آهنگ لیدا رو گذاشتم...
like you…
روی ننوی کنار تختم دارز کشیدم و سعی کردم بخوابم...

آرمین:
دو روزی شده که لیدا رفته خونه هادی.
2 روز شده که ما فقط صدای لیدا رو شنیدیم.
ساعت 11است.
هنوز خیلی وقت تا ناهار داریم.
به آرمان گفتم:« بیا بریم یه سری به لیدا بزنیم!»
آرمان هم که از خدا خواسته زود تر از من حاضر شد!
...
زنگ رو زدیم.
پشت در تیره و چوبی منتظر ایم.
لیدا نمی دونه ما الان اینجا ایم... چون در پایین باز بود!
لای در باز شد.
چشمای آبی شو دیدم...
در رو بیشتر باز کرد و خوشحال جیغ زد:«آرمیــــن!»
وقتی وارد خونه شدم بغلش کردم و دور خودم چرخوندمش!
تا پاهاش به زمین رسید به سمت آرمان برگشت و جیغ زد:« آرمــــان!» و پرید بغلش...
...
بعد از این که هر دوتامون یه دل سیر بوسیدیمش خندید و با خوشحالی رفت توی آشپزخونه.
گفت:« ناهار می مونید؟»
به آرمان نگاه کردم:« آره... اگه زحمتی نیس!»
لیدا روی اوپن نشست و کارشو شروع کرد.
به شوخی گفت:« زحمت که هست!... بمونید... می خوام ماکارونی درست کنم!»
به لیدا که مشغوله نگاه می کنم، جلوش وایسادم و پرسیدم:« جلو هادی اینجوری می گردی؟»
و به تاپ و شلوارکی که پوشیده اشاره کردم.
جواب داد:« آره... بده؟»
گفتم:« افتضاحه!»
چاقو از دستش افتاد:« پس چی بپوشم؟!»
آرمان گفت:« یه چیز پوشیده تر حداقل!»
لیدا موزیانه لبخند زد:« خب... من می خوام هادی رو زجرکش کنم!»
به یه قسمت کوچولو از نقشه اش پی بردم... اما زیاد خوشم نیومد!...
با آرمان به لیدا کمک کردیم تا غذا رو درست کنه.
حتی یه لحظه هم لبخند از رو لبامون محو نشد.
حدود ساعت 1 لیدا 3 تا بشقاب روی میز گذاشت و میز رو چید.
دست پختشو دوست داشتم...
زمان به سرعت سپری می شد...
من و آرمان داشتیم ظرف هارو می شستیم و لیدا هم در حالی که کنارم روی کابینت نشسته بود به ما لبخند می زد.
آخرین ظرف رو هم کف مالی کردم و دادم به آرمان تا آب بکشد.
دست هامو با حوله خشک کردم و به لیدا که با موهاش بازی می کرد چشمک زدم.
جلو اومد و دستاشو دور گردنم انداخت.
شروع کردم و بوسیدمش.
آرمان با چشمایی که حسرت ازشون می بارید به لیدا نگاه کرد:« پس من چی؟»
لیدا صورتشو از صورتم جدا کرد و گفت:« وقتی ظرف هارو آب کشیدی!»
گفتم:« اگه جایزه ظرف شستن واسه شما اینه حاضریم تا آخر عمر نقش ماشین ظرف شویی بازی کنیم!»
و سه تایی خندیدیم!...
لیدا:
آرمان و آرمین خیلی زود رفتند و با رفتنشون همه ی شور نشاط این خونه هم رفت.
بعد از این که هادی برگشت به قابلمه ی روی گاز نگاه کرد.
یه بشقاب برای خودش کشید و نشست سرمیز تا بخورد.
روی کاناپه نشسته بودم.
بلند شدم و واسش یه لیوان نوشابه ریختم.
همین طور که ماکارونی رو دور چنگالش می پیچید گفت:« لیدا مامانم دعوتمون کرده خونه شون... همه رو... جمعه!»
خیلی نزدیکش وایسادم.
سرشو بالا گرفت تا نگام کنه.
گفتم:«آها...!»
و لیوان رو توی بشقاب غذاش خالی کردم.
هادی داد زد:« لیدا داشتم می خوردم!»
بشقاب رو برداشتم و رفتم تا تو سطل آشغال خالیش کنم!
دوباره داد زد:« لیدا با تو ام!»
همین طور که بشقاب رو خالی می کردم گلومو صاف کرد:« هــو چته داد می زنی؟! واسه خودم غذا درست کردم نه تو!»
« من شوهرتم باید واسم غذا درست کنی!»
اه... مرد شده!؟
« زن گرفتی ، کلفت نگرفتی که واست غذا درست کنه!»
« والا زنمون هم که نیستی... حتی نمی ذاری ش...!»
زبون باز کرده...!
« ساکت... ساکت... من نخواستم زن تو بشم... حالا هم پاشو برو بیرون حوصله تو ندارم!»
بهم نز دیک شد...
« تو این دو روز تو منو از خونه بیرون کردی... حالا تو یه روز برو ببین چه حالی می ده!»
هلش دادم:« می خوایی منو از خونه ات بیرون کنی؟»
یه دفعه چشمای هادی آروم شد...
گفت:« نه!»
« خیله خوب! فقط بدون من برم دیگه برنمی گردم ها!»
و به سمت اتاقم رفتم.
شونه هامو گرفت و من رو به سمت اوپن هل داد.
عقب عقب می رفتم و دست های هادی روی شونه ام بود.
التماس کرد:« لیدا جان ... گفتم که نه... من غلط کردم... شما جات تو این خونه اس!»
خب جام هست که هست... چرا جو گیر می شی؟
اه... هادی چرا چشماتو بستی... نه!
می خواد منو ببوسه؟
هنوز نیم متر با اوپن فاصله داریم .
یه نقشه یه دفعه تو سرم جرقه زد.
یقه شو گرفتم و جلو کشیدمش.
کلا هوش و حواسش تعطیل شده بود.
پامو جلوی پاش گذاشتم وتعادلشو به هم زدم...
به ساق پاش ضربه زدم و خودمو کنار کشیدم... روی زمین افتادم.
سر هادی محکم خورد لبه ی اوپن.
به شکافی که زیر خط موهاش درست کردم و خون ازش جاریه نگاه کردم.
هادی دوباره ناله کرد، دستشو روی سرش گذاشت:« لیدا... چی کار کردی؟»
« بهت گفته بودم سعی نکن منو ببوسی!»
کف دستش رو نگاه کرد:« داره خون میاد!»
از استدلال آرمین استفاده کردم:« خب... کله ات خورده به اوپن... می خوایی چی بشه پس؟!»
بلند شدم و به سمت اتاقم رفتم.
روی تخت پریدم و منتظر شدم هادی گورشو از خونه گم کنه!
آرمان:
در خونه زهرا باز شد.
هادیه...
زهره اول وارد می شه... بعد ناصر... همه حواسش به منو آرمینه!
دستم رو مشت کردم و نفس عمیقی کشیدم.
بدون اینکه به هادی نگاه کنم رفتم توی خونه.
دنبال یک جفت چشم آبی می گردم.
تو آشپزخونه پیداش کردم.
لبخند زد:« سلام ...آرمان... آرمین!»
با خیال راحت روی کاناپه نشستم.
آرمین کنارم جا خوش کرد.
قبل از این که هادی بیاد و روی مبل سه نفره کنار آرمین بشینه لیدا صداش کرد:« هادی... بیا!»
می دونستم لیدا فقط می خواد هادی رو از ما دور کنه...!
هادی روی اوپن خم شد و لیدا لب هاشو نزدیک گوش اون برد....
از این که دیدم هادی به همین راحتی توی جمع به لیدا نزدیک شده و با هم در گوشی حرف می زنند حس خاصی در گلو و سینه ام متولد شد...
انگار نیاز به هوا دارم اما نمی تونم بگیرم...
احساس پوچی است...
زهرا گفت:« چی داری تو گوشش می خونی لیدا؟»
من و آرمین هر دو به سمت زهرا برگشتیم...
لیدا که متوجه عکس و العمل ما شده عصبی گفت:« دارم می گم بره بیرون ... یه سری چیز که می خواستید بخره.... بلد نیستم ورد تو گوشش بخونم!»
هادی از خونه خارج شد.
آنا کنار لیدا وایساد:« لیدا.... داداشم چه جوریه؟ باهاش حال می کنی؟»
آرمین به جلو خم شد و صدای به هم فشردن دندون هاشو شنیدم.
لیدا با اخم گفت:« آروم... صبر کنید دیگه!»
و خیلی ساده جواب داد:«می دونی آنا... خیلی زشته که توی زندگی خصوصی یه نفر فوضولی کنی... رابطه من با بقیه خصوصیه عزیز... پاتو از گلیمت دراز تر نکن!»
قبل از این که آنا جوابی بدهد، زهرا گفت:« راست می گه دخترم... خوب نیس!»
...
بعد از شام.
خانم ها یه طرف سالن نشسته اند و حرف می زنند.
هادی اونقدر بهمون نزدیک بود که تو یه چشم به هم زدن می تونستیم...
نه... من به لیدا قول دادم...
آرمین یه سره به هادی و بعد به لیدا نگاه می کرد.
لیدا گاهی با اخم گاهی با لبخند مارو آروم می کرد.
ناصر و آقای کاشف زاده با هم صحبت می کردند.
از آرمین پرسیدم:« آرمین هستی یه کن سر به سرش بذاریم؟»
سرشو تکون داد.
پرسیدم:« هادی سرت چی شده؟ برا چی بخیه زدی؟»
هادی گیج گفت:« خوردم زم... نه! پنجره باز بود ... سرم خورد به تیزیش!»
آره... سوتی...
آرمین پرسید:« حواس مواست کجا بود؟»
هادی یه کم به لیدا نگاه کرد و گفت:« مگه لیدا واسه آدم حواس می ذاره!»
پره های بینی آرمین لرزیدند.
دستش رو روی رونم گذاشت و با چشمای عسلیش(!) بهم نگاه کرد.
حال من بدتر از اونه.
فکم منقبض شد. چشمامو بست و سعی کردم آروم باشم.
وقتی چشمامو باز کردم دیدم هادی داره از سینی که دست لیدا بود چای بر میداشت:« دستت درد نکنه خانمم!»
لیدا اخم کرد و جوری که بقیه نبینند به پای هادی لگد زد.
نا خودآگاه من و آرمین لبخند زدیم.
سینی را سمت من گرفت:« آرمان؟ آرمین؟... چرا الکی عصبانی می شید؟ خب یه کم کمتر سر به سرش بذارید... شما اعصابتونو خورد نکنید من خودم درستش می کنم!»
چای رو برداشتم.
لیدا که خیالش راحت شده ازمون دور شد...
دیگه به خودمون اعتماد نداریم.
تا آخر شب دیگه با هادی حتی حرف نزدیم.
آرمین:
جمعه خونه هادی دعوت داریم.
تو این چند روز با خودم کلنجار رفتم تا این واقعیت رو به خودم بقبولونم...
این که من سوم خیلی راحت می توم هادی رو تیکه تیکه کنم...
این که لیدا بالاخره و بی هیچ شکی مال ما می شه...
تو تصوراتم غرق شدم که صدای زنگ گوشیم بلند شد...
بدون نگاه کردن به شماره جواب دادم:« بله؟»
« سلام آرمین!»
صدای یه دختر بود...
فکر کردم.
نمی تونست یکی از دوست دختر های قبلیم باشه... چون اونا مثل سگ ازم می ترسند.
پس این کیه؟...
« علیک... شما؟»
« دیگه منم نمی شناسی؟»
« اااه... ببین من الان اعصاب ندارم، بنال بینم چی می خوای بگی... اگه هم زری نداری برو به درک...!»
« اوه چته بابا!... آنا ام!»
نچ... این شمارمو از کجا گیر آورده؟
« خب... امرتون!؟»
« هیچی عزیزم... زنگ زدم حال و احوال بپرسم ولی انگار بدجور به هم ریختی... بعدا زنگ می زنم!»
الان ناراحته؟...
زدم تو ذوقش؟...
به درک.:« باش... خدافظ!»
« بای!»
آخــــی!
...
بازم... به درک...
والا...
کی به این دختره لوس نگاه می کنه؟
من لیدامو می خوام.
...
امروز 5 شنبه است.
فردا... لیدا رو می بینیم...
جلوی یکی از پاساژ ها وایسادم و منتظرم الیاس سوییچ رو بیاره.
به هامر نقره ای تکیه دادم.
الیاس بازو در بازوی ساره نزدیک شد.
چقدر بهش حسودیم می شه... ای کاش الان لیدا اینجا بود.
سوییچ رو گرفتم.
الیاس گفت:« ناراحت نباش آرمین... همه چیز درس می شه...!»
ساره هم گفت:«آره... برمی گرده پیشتون...و یه زندگی حسابی به هم می زنید!»
لبخند زدم... اما به زور...
چون عجل معلق( آنا) رو پشت سرشون دیدم.
قبل از اینکه نگاهمو ازش بگیرم سلام کرد.
الیاس و ساره زود رفتند... نامردا!
آنا که دستش پر از پاکت و پلاستیک های خرید بود گفت:« آرمین جان... می شه منو تا یه جا برسونی؟»
نه... نمی شه! آخه چی بگم بهت من؟
« سوار شو ... کجا می خوایی بری؟»
« مغازه هادی...یه سری چیز باید بهش بدم... بعد اگه زحمتی نیس ببرم خونه مون!»
مگه خر گیر آوردی می خوای اینقدر کولی بگیری؟
به سمت مغازه هادی روندم.
آنا پرسید:« تا حالا خونه هادی رفتی؟»
« نه!»
« چرا؟»
« نتونستم!» میلی به راست گفتن نداشتم.
« به نظرت لیدا و هادی به هم میان؟»
فرمون رو توی دستم فشار دادم:« نه!»
خیلی خودم رو کنترل کردم... دیدم تار شده بود.
« اه... چرا؟»
جوابی ندادم... ترمز تیزی کردم.
جلوی مغازه ی هادی بودیم.
آنا با لبخند از ماشین دور شد.
سرم رو به فرمون تکیه دادم.
حس کردم لیدا این نزدیکی هاست... اما می دونستم این حس زاییده تخیلمه...
یک ربعی طول کشید تا آنا برگرده.
وقتی سرم رو از روی فرمون بلند کردم گفت:« ببخشید... لیدا تو مغازه بود ! باهاش حرف می زدم. برا همین دیر اومدم.»
لیدا
اینجا چی کار می کرد؟
تو ذهنم صداش کردم:« لیدا؟»
جواب نداد.
5 دیقه گذشت...
به در مغازه چشم دوختم:«لیدا؟»
آنا گفت :« اگه منتظرشی... بگم رفته... وقتی گفتم با تو اومدم گفت سلام برسون و رفت...!»
نکنه لیدا از بودن من با آنا برداشت بدی کرده؟
وااای!
« لیدا ؟ کجایی؟ جواب بده!»
لیدا:
« هادی فقط یادت باشه سفارش غذا بدی واسه فردا... رسیدی خونه هم اونجا رو مرتب کن .»
سرش رو تکون داد.
با کیسی که جلوش بود ور می رفت.
قبل از این که جوابی بده در مغازه باز شد.
« سلام!»
آنا است!
جواب دادم:« سلام!»
به هادی گفت:« هادی بیا این چیزایی که می خواستی ... چه خبر لیدا!؟»
« هیچی ... انگار خبرا پیش شماس!»
چشمای آنا برق زد و با ذوق گفت:« آره... وااای لیدا این آرمین چه پسر خوبیه! یه بار بهش گفتم بیا بریم خرید ... اونم زود گفت چشم ... لیدا خیلی نازه...!»
دستام شل شد.
با شک پرسیدم :« داداشمو می گی؟»
« آره... خیلی خوب و باحاله!»
نمی دونستم چی باید بگم، فقط گفتم:« آها!»... در این که آرمین باحال و خوبه شکی نیس اما...
دیگه صدایی نمی شنیدم.
آنا هنوز داشت با ذوق تعریف می کردو
از مغازه بیرون زدم.
آرمین رو توی هامردیدم... سرشو به فرمون تکیه داده بود.
حتما داره به روزی که با آناهیتا گذرونده فکر می کنه.
خب بالا خره آنا هم بد تیکه ای نیس و می تونه راحت جلب توجه کنه.
اگه دوستش داره... من..
من... مزاحم نمی شم!...
توی سینه ام احساس سنگینی می کردم.
دستم رو روی قلبم گذاشتم و بغضم و قورت دادم.
نفس عمیقی کشیدم...
من نباید گریه کنم...
آرمین انتخابشو کرده.
با نوک انگشتام بوسه ای براش فرستادم و دورشدم... خیلی دور.
دلم نمی خواست به رابطه ی آرمین و آنا فکر کنم.
انتخاب شده...
خود آنا گفت آرمین برای بیرون رفتن اشتیاق نشون داده پس حتما دوستش داره...
نمی تونستم این صحنه رو...
که آرمین و آنا کنار هم هستند رو از ذهنم خارج کنم...
از اول باید می دونستم من در حد آرمین نیستم...
...
اونقدر ذهنم مشغول بود که حتی متوجه نشدم کوچه مون رو رد کردم...
تقریبا به ورودی پارک رسیدم...
پارکی که پاتوق بچه ها بود...
آرمان و آر..مین و دوستاشون.
با تکرار اسم آرمین تو ذهنم... بغضی گلومو چنگ انداخت.
زیر درختای پارک راه می رفتم.
نزدیک نیمکت های ته پارک شدم.
پشت یکی از بید های مجنون پارک تونستم آرمان رو ببینم.
لبخندی زدم و بلند شدم تا به سمتش برم.
هنوز من رو ندیده بود.
وقتی زاویه دیدم نسبت بهش عوض شد و نیمکتی که روش نشسته بود رو کامل دیدم...
با صحنه بدی...
وحشتناکی روبه رو شدم.
گلناز... کنارش نشسته بود.
نفسم بالا نمی اومد.
ضربه بدی بود.
اشکی که تو چشمام حلقه زده بود جاری شدو
باورم نمی شد...
با ناله ای هوا رو از ریه هام خارج کردم... چرا نفس می کشم؟
لیدا تو که همه چیزتو باختی... الان نه زندگی داری... نه خانواده... نه عشق...
دورو برت رو یه سری آدم... آدم نما گرفتن... چرا زنده ای؟
دیگه تحمل هیچی رو نداشتم.
اگه می تونستم... عرضه شو داشتم باید نگهشون می داشتم.
حالا که هر دوتاشون به عشقشون رسیدن.
همین باعث می شه یه کم خوشحال باشم.
همین واسم کافیه.
من عاشقم و عشقم پایانی ناپیدا داره.
بی سرانجام.
عشقم واقعیه و بالا ترین آرزوم خوشحالی اوناس...
سرم رو بالا آوردم.
چشمای آرمان به من دوخته شده بود.
قبل از این که بلند شه و به طرفم بیاد برگشتم و به سمت خونه رفتم...
آرمان:
چشمای آبی یخیش پر اشک بود...
الماس های اشکش مثل دشنه ای بود که توقلبم فرو می رفت و دلمو خون می کرد.
وقتی برگشت و دیگه چشماشو ندیدم... پاهام سست شد.
توانایی بلند شدن از جامو نداشتم.
اگه فکر کنه که من و گلناز هنوز...
عقده رو تو گلوم حس می کردم.
صداش کردم:« لیدا؟»
جوابی نشنیدم.
« لیدا... جون من... جواب بده!»
سکوتش زجر آور بود.
معنی اشک هاشو فهمیدم... رنجونده بودمش... بدجور.
با صدای لرزونی گفتم:« لیدا؟»
گلناز گفت:« چی گفتی؟... اصلا گوش می دی من چی می گم؟»
اونو کنار زدم و آرمین رو صدا زدم:« آرمین... گند زدم خفن... باید لیدا رو ببینیم!»
آرمین تقریبا ناله کرد:« به پای گند من نمی رسه... لیدا منو با آنا دیده... آنا هم چرند تحویلش داده... دیگه جوابمو نمی ده فک می کنه...!»
دستام لرزید...:« گلناز الان یه دیقه اومد باهام حرف بزنه... لیدا هم سر رسید... دیدمش داشت گریه می کرد... آرمین جوابمو نمی ده!»
جلوی خونه لیدا وایسادیم.
هیچ کدوممون جرات نمی کنه براش پیام ذهنی بفرسته.
آرمین مثل معتاد ها گوشه کوچه جمع شده و به خودش وآنا فحش می ده!
من هم با التماس فقط به پنجره خونه اش نگاه می کنم و زیر لب صداش می کنم:« لیدا!»
5 دقیقه بعد هادی در حالی که سرش به پایین خم شده در خونه رو باز کرد و بالا رفت...
حتی مارو تو تاریکی غروب هم ندید...
چشمامو روی هم فشار دادم...
سنگینی بغض گلوم دیگه نمی ذاره نفس بکشم...
لب پایینی مو گاز گرفتم.
گونه ام خیس شد.
مزه شور خون رو توی دهنم حس کردم.
دیگه تحمل ندارم.
به دیوار یکی از خونه های تو کوچه مشت زدم و به سمت کوچه های خلوت تر روونه شدم.
دیدم تار شده بود.
نفس نفس می زدم.
به سمت جلو پریدم و روی 4 تا پام فرو اومدم.
تبدیل شدن توی شهر خیلی خطرناکه... اما اگه با سرعت انسانی از شهر دور می شدم یه بلای سر خودم و ملت حتما میاوردم...
رمین:
سه بار مسیر خونه تا خونه لیدا رو طی کردم.
می ترسم دوباره لیدا رو صدا کنم...
می ترسم باعث فوران احساساتش بشم... انوقت لیدا یه کاری دست خودش و ما بده...
می دونستم لیدا حساسه... اما نه اینقدر که از دیدن ما با یه دختر... اونم دختری که خودش میشناسه... اینقدر ناراحت شه.
شاید به ما شک داره...!
جلوی در ورودی خونه وایسادم.
چند بار به در آهنی مشت زدم.
بعد از این که در رو باز کردم اولین چیزی که دیدم تاب لیدا بود...
یاد روزی افتادم که تاب رو آوردن...
لیدا هنوز نیومده بود....
...
آرمان:« ناصر...هنوز نیومدن اینجوری داری تدارک می بینی...بیان که کلا مارو بیخیال می شی...!»
ناصر:« خوب... بالاخره باید یه جوری دل اون دختر کوچولو رو بدست بیارم... همه دخترا تاب دوس دارن... اونم استثنا نیس... من هر کاری واسش می کنم!»
با خنده پرسیدم:« لیدا... یا زهره؟»
ناصر از کنار آرمان بلند شد و در حالی که سعی می کرد مچ دستم رو بگیرد ، با خنده گفت:« آرمین... از این شوخیا نداریم...!»
« بس کن پیرمرد... آلفای بازنشسته که نمی تونه با جوونا در بیوفته!»
....
سرم رو تکون دادم و سمت تاب رفتم.
کنار تاب روی زمین نشستم و سرم رو صندلی اش گذاشتم.
در مورد زهره و لیدا... چی فکر می کردیم و چی شد...!
من و آرمان تو همون نگاه اول عاشق لیدا شده بودیم... عشقی بدون برگشت...
عشقی که حتی شک هم توش راه نداشت...
ناله کردم:« لیدا... ببین چه بلایی سرمون آوردی!»
یدا:
روی کاناپه نشستم و به هادی که برای خودش تن ماهی گذاشته و می خورد نگاه می کنم.
بیچاره تا به حال دستپختم رو نخورده...!
تا به حال یه بارم لبخند از روی محبتم رو تو این خونه ندیده!
هر وقت لبخند می زنم می فهمه که واسش یه نقشه ای کشیدم...
پاهامو بالا آوردم و چونه مو به زانو هام تکیه دادم.
پیراهنی که پوشیده بودم بالا رفت و پاهامو کامل تو معرض دید قرار داد...
هادی بلند شد تا ظرف هاشو بشوره...
هنوز نشسته ام.
...
کار هاشو کرد و بعد هم اومد و جلوم نشست...
حالتم رو از اون موقع تا حالا تغییر ندادم.
نشسته ام به هادی چشم دوخته ام ... اما نمی بینمش...
فقط چند تا تصویر مثل پرده ای جلوی چشمامو پوشونده...
آرمین و آنا...آرمان و گلناز... و...
لیدا... خودم... تنها... درحالی که تو آتیش عشق سوخته وبازمونده یه عشق یه طرفه است.
الان دیگه کاملا مطمئن ام که اون دوتا عاشق من نبودند... اگه هم بودند آتیش عشقشون خاموش شده.
من در حد اونا نیستم، لیاقتشونو ندارم.
هر دوتاشون همیشه مورد توجه دختر ها بودند...
هم خوش قیافه اند، هم خوش تیپ و... اخلاقشون هم... خوبه.
اونقدر قوی هستند که کسی نمی تونه باهاشون مخالفت یا مبارزه کنه....
اما من چی؟
یه دختر ساده و ضعیف... نه بیشتر...
هیچ وقت مورد توجه دیگران نبودم... تا به حال هیچ پسری به من هیچ کششی نشون نداده...
به سمت اتاق راه افتادم و جلوی آینه نشستم...
به صورتم نگاه کردم...
من بهترین اخلاق دنیا رو ندارم... من بهترین و زیبا ترین دختر نیستم.
یه دختر ساده با موهای مشکی لخت، صورتی رنگ پریده و چشمایی درشت که رنگ آبی یخ زده شون بی حال ترم می کنه...
لیدا تو نباید ناراحت باشی... این سرنوشتته...
تباهی... تو گم شدی... ناپیدا تو این دنیای بیرحم!
نه... هیکس با من بیرحم نبوده.
آرمان و آرمین دنبال علایقشون رفتند...
من نمی تونم جلوی اونا رو بگیرم.
قوانین عشق جاری توی ذهنم بهم این اجازه رو نمی ده.
چشمامو می بندم....
نفس های گرمی کنار گوشم حس کردم...
وقتی برگشتم هادی رو دیدم که داره با نفس های گرمش شونه و گردن عریان من رو نوازش می کنه.
ازش دور شدم.
مچ دستامو محکم گرفت... چقدر محکم گرفته..!
« چته دیوونه ... چی کار داری می کنی؟»
با صدای خش داری گفت:« درست وایسا لیدا!»
داشت دستور می داد.
من رو سمت دیوار اتاق هل داد.
دستاشو روی شونه ام گذاشت.
به نشونم اشاره کرد:« این چیه؟»
« به تو چه!؟»
« من شوهرتم... همه کاره تم همین حالا بگو این چیه؟»
به چشماش نگاه کردم. نگاهش عوض شده بود.
« خالکوبیه!»

ادامه دارد ...